به فهم ما نمی‌آید دهم شرح جمالش را

دل آرامی هویدا می­‌شود مهر از گریبانش	هزاران صبح صادق می‌دمد از کاخ ایوانش
الهی قلزم لطف علی را نیست پایانی	برای آن که ذات کبریا باشد ثنا خوانش
شناسائی حیدر نیست در فهم من و مایی	که در علم و عمل فضل و کرامت نیست هم شانش
ز روز اول ایجاد عالم تا صف محشر	بود ابناء عالم ریزه خوار خوان احسانش
اگر از مردم چشمت ببینی می‌شوی آگه	هزاران یوسف مصر است در چاه زنخدانش
بیا در مکتب علم علی مرتضی بنگر	که جبریل امین حق بود طفل دبستانش
اگر خواهی تو بشناسی علی و وصف لیلا را	شوی حیران و سرگردان چو مجنون در بیابانش
علی عالی اعلا وصی احمد مرسل	که برتر باشد از عرش الهی کاخ ایوانش
برو در گوشه­ای بنشین به چشم و دیده‌ی دل بین	ثناگویش بود جبریل و میکال است دربانش
به امر حق تعالی ملک امکان را بیاراید	کند نشو و نما اهل دو عالم در گلستانش
بسی لقمان و افلاطون شده در مکتبش عالم	برایش آیه‌ی تطهیر حق گفته به قرآنش
اگر اهل زمین از خوان لطفش بهره ور گردند	سراج عالم بالا بود مهر فروزانش
به فهم ما نمی‌­آید دهم شرح جمالش را	چرا عالم بود یک ذره از خورشید تابانش
هر آن کس طالب دُر و گهر یاقوت و مرجان است	چهار و هفت گوهر هست اندر قعر عمانش
مسخّر کرده از تیغ دو ابرو ملک امکان را	سرم بادا فدای زور بازو، چشم فتّانش
اگر خوانم خدا او را یقین دانم که می‌رنجد	خدایش گر نخوانم کبریا باشد ثنا خوانش
علی چون دستگیر خلق شاه اولیا باشد	نروید نخله‌ی کبر و حسد در باغ بستانش
به سائل داد در بین رکوع خود چو انگشتر	در آن هنگام آمد آیه از درگاه جانانش
امام ظاهر و باطن ولایت را بود دارا	که در خم غدیر آمد زجانان آیه در شأنش
هر آن کس شد گدای درگه شاه ولی حق	به یک ایما کند او را عزیز مصر کنعانش
اگر یک ذرّه‌ی مهر علی در هر دلی تابد	ببخشد جرم و تقصیر و گناهش حی سبحانش
بشو گرد تعلّق قطره از اوراق خود بینی	عیان باشد به مرآت جهان آن روی تابانش