صاحب الزمان غمگین

عسکری امام حجّت عوالم	واجب الاطاعة صاحب علائم
سبط ساقی کوثر	ظل خالق اکبر
گنج گوهر علم
از کتاب فضلش حل کند مسائل	در محافل دین کرد با دلائل
ناخدای عرفان است	روح جسم قرآن است
گنج گوهر علم
ماه مشرق جان در سرادقات است	در وجود ذاتش کشتی نجات است
او ولی امکان است	سبط شاه مردان است
گنج گوهر علم
دشمن ستمکار شمع کینه افروخت	از شرار آتش قلب شاه را سوخت
فکر زهر قاتل کرد	کار سهل مشکل کرد
گنج گوهر علم
نخلۀ جفا کشت در ضمیر کشته	تخم کینه برداشت از نهال کشته
چون که منکر دین بود	مونسش شیاطین بود
یا کریم و یا رب
ظاهراً از این دنیا رفت آن یگانه	با غمش قرین شد خسرو زمانه
صاحب الزمان غمگین	شد برای شاه دین
یا کریم و یا رب
مکتب علومش بی نظیر باشد	نوحه گر برایش چرخ پیر باشد
این چه شور و غوغا است	در همه جهان بر پا است
یا کریم و یا رب
باید از دل جان کرد سوگواری	«قطره» دین حق را کرد شاه را یاری
چون امام شد مسموم	یا کریم و یا قیوم
یا کریم و یا رب

مصیبت امام عسکری علیه السلام

وقت گل گشت چمن موسم گل بود هزار	گفت در ساحت باغ گل و هنگام بهار
غنچۀ نخلۀ گل خوار نگردد هرگز	خوار اندر سر کوچه و بازار نگردد هرگز
این قفس منزل طوطی شکر خواری نیست	مردم شهر به فکر دل بیماری نیست
پرده­دار حرم خیمۀ عزّت باشد	اندرین بحر بلا کشتی رحمت باشد
یازده پرتو نوریم از آن مطلع نور	گنج علمیم به صندوق عمل ملجأ نور
هادی خلق جهان بود که از زهر جفا	شد شهید از ستم ظلم ولی دو سرا
در همه کون به پا ماتم عظمی گردید	شور عاشور به سامرّه مهیّا گردید
شد عزاخانه حرم خانۀ مصباح هدی	نور مشکات سراپردۀ مفتاح هدی
کودکانش به حرم سر به گربیان حیران	حجّت دین خدا عسکری محزون گریان
بهر او بود اگر سدره کافور و کفن	بی­کفن جسم حسین بود در آن بیت حزن
چشمۀ عین یقین بود کنار دریا	با لب تشنه سر از پیکر او بود جدا
همچنان لاله به دل داغ علی اکبر داشت	سینه مجروح ز پیکان سنان خنجر داشت
شورشی در دو جهان مظهر سبّوح افکند	ماکیان سایه بر آن پیکر مجروح افکند
بود هفتاد دو پروانه یک شمع وجود	«قطره» درعالم اشک تو بحر وجود