وصیت
چو شد از ضرب در رنجور زهرا
شده غمخانه بیت النور زهرا
رخش نیلی و پهلویش شکسته
حضورش آن شکسته دل نشسته
به زینب گفت ای دریای رحمت
به تو دادم عزیز من وصیت
از آن رو آفتاب مشرقینی
علی را دختری یار حسینی
تو کان علم و بحر بی کرانی
که بار عشق بر منزل رسانی
ز بعد از من تو بانوی حریمی
انیس و مونس جمع یتیمی
گل دستان سرای این سرایی
هَزار گلشن قل انّمایی
دمی بنشین برم از گنج ادراک
ز رخسارت غبار غم کنم پاک
مریز از دیده اشک و عقد گوهر
ز دریای عیونت نزد مادر
چو مرغ جسم زهرا زد پر و بال
تو ای سیمرغ جان مشکن پر و بال
مبادا رخ کنی از لطمه نیلی
که رخسارت ندارد تاب سیلی
امیر قافله سالار باشی
به بیمار پریشان یار باشی
عزیزم تا در آن وادی رسیدی
در آن صحرا قیام حشر دیدی
پی قتل حسین انبوه لشکر
به کف بگرفته اند شمشیر و خنجر
خلیل کربلا در آن بیابان
ذبیح الله کند قربان جانان
تمام یاورش با لعل عطشان
کنار بحر عطشان می دهد جان
بماند بی معین سلطان مظلوم
تو مانی سید سجاد و کلثوم
حسین شد جانب میدان روانه
ز من بشنو حدیث عاشقانه
عنان مرکب عشقش به کف گیر
رکابش را به صد شوق و شعف گیر
بگو کای شاهباز سدرۀ دین
قدم بر فرش نه از عرشۀ زین
بگو کرده وصیت مادر تو
ببوسم وقت رفتن حنجر تو
ز خورشید جمالش توشه بردار
به گرد خرمنش یک خوشه بردار
برای راه شام و کنج ویران
صبوری پیشه کن دریای احسان
به دشت کربلا با لعل عطشان
حسین قربان شود در کوی جانان
ز آه و ناله اطفال و زینب
مشوش گشت قلب هفت کوکب