|
در حرم سرا بود طفل ناز پرور |
از امام مسموم مجتبای اطهر |
|
دید در حرم خانه |
نیست روح جانانه |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
بود عاشق شاه راحت دل و جان |
شد برون زخیمه غمگسار و گریان |
|
محو و مات حیران بود |
فکر روح امکان بود |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
گفت کو عمویم عمّه وفادار |
در حرم نباشد آن سلیل دادار |
|
سوی دشت میپویم |
تا عموی خود جویم |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
کان صبر زینب دید نور دیده |
بلبل روانش از قفس پریده |
|
عمهاش گرفت در بر |
گفت آن نکو منظر |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
طفل گفت عمه گو چه شد عمویم |
صبر کن عزیزم راز دل بگویم |
|
شاهزاده عبدالله |
در حریم آید شاه |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
سرفراز عالم دید با خبر شد |
با خبر زحال طفل نوحهگر شد |
|
گفت خواهرم این دم |
سوی خیمه برطفلم |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
همچو صید از دام پر زد آن همایون |
سیر در ملا کرد رفت سوی جانان |
|
یک جهان جان را دید |
راحت روان را دید |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
گفت ای عموجان نور دیدگانم |
خیز تا تو را من در حرم رسانم |
|
دشت پر خطرناکست |
زینب تو غمناک است |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
ناگهان عیان شد دشمن جفاکار |
تیغ برکفش بود مشرک ستمکار |
|
قصد کشتن شه داشت |
تیغ کینه در برداشت |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
دست را سپر کرد در مقابل شاه |
شد جدا زشمشیر دست آن نکوخواه |
|
دست کودک دلبر |
اوفتاده از پیکر |
|
ای عزیز زهرا |
|
|
در بسیط میدان روبروی آن شاه |
کودک دل آرام شد فدای الله |
|
قطره در دل عالم |
خیمه زد بحار غم |
|
ای عزیز زهرا |
|