برخیز که شد فصل گل و روز مباهات |
تا چند به خواب اندری ای پیر خرابات |
رو کن سوی میخانه که شد کشف مهمات |
در بادۀ گلرنگ ببین جود و کرامات |
تسبیح علی را بشنو از همه ذرات |
|
شاهی که بود آینۀ چهرۀ سرمد |
دریای فیوضات خدا یار محمد |
در علم و کمال و ادب و فهم مجرد |
هادی رسل حامی دین مظهر ایزد |
گنجینۀ اسرار خدا منبع آیات |
|
امکان همه مستغرق بحر حسناتش |
هستی دو عالم بود از هستی ذاتش |
مستجمع احکام خدائیست صفاتش |
دلبرده ز کف غمزۀ شیرین حرکاتش |
سلطان ملایک خدم و بحر فیوضات |
|
در خم غدیر آمده خلاق فصاحت |
آن کو به وجودش بدمد صبح سعادت |
آن صاحب اعجاز و کرم فضل و بلاغت |
میزان عمل منقسم روز قیامت |
عقل همه عالم شده از فضل علی مات |
|
از امر خداوند جهان خالق افلاک |
جبریل امین شد به بر سید لولاک |
گفتا به رسول مدنی منبع ادراک |
امروز جهان تا به ابد گشت فرحناک |
هنگام سرور آمده ای قبلۀ حاجات |
|
ای قبلۀ دین فخر بشر صادر اول |
از جود و کرم فضل و عطا اقدم و اکمل |
ز ارواح رسل خیل ملک اکمل و افضل |
ذات تو بصیر است و علیم است و مجلل |
از امر خداوند نما بر همه اثبات |
|
مقصود خدا بود عطا و کرم و جود |
سلطان حریم حرم کعبۀ مقصود |
گفتا خبر وصل رسید از بر معبود |
محرم به حرم کرد علی را شب موعود |
نازل شده در شأن علی منطق و آیات |
|
چون آیۀ اکملت لکم دین ز حق آمد |
این مژده ز حق بهر ولی سبق آمد |
اثبات ولایت شده هم متفق آمد |
طه لقب و سرّ خدا ما خلق آمد |
آن لحظه به وجد آمده سکان و سماوات |
|
آراست نبی منبری از امر الهی |
در عرشۀ منبر شده با افسر شاهی |
از ماه به ماهی همه را داد گواهی |
دریای علی هست به حق لایتناهی |
از امر خدا کرد نبی بر همه اثبات |
|
بگرفت کمربند علی را شه خوبان |
بر عرشۀ منبر بشد آن مظهر جانان |
خورشید جمالش شده در کون فروزان |
گفتا که علی از طرف خالق سبحان |
گردیده وصی من و حلال مهمات |
|
در محضر حق نزد نبی حجت کبرا |
پیمان همه بستند به شاه فلک آرا |
آگاه شدند از قصص خالق یکتا |
سرّی که خدا داشت نهان گشته هویدا |
گفتند و شنیدند که شد روز مساوات |
|
شد صبح درآمد ز افق مهر جهان تاب |
شد باز در میکده ای دلشده بشتاب |
ساقی ازل ریخت به پیمانه می ناب |
زان می همه ارکان ملایک شده شاداب |
خوش باش که این زمزمه پیچیده به کرّات |
|
فخر دو جهان گفت علی جان جهانست |
فرماندۀ خیل ملک کون و مکانست |
زیب بر عرش است زمین است زمانست |
منهاج کلام الله خلاق بیانست |
از نور وجودش به وجود آمده جنات |
|
بنهاد به سر تاج کرامت شه خوبان |
هر طفل دبستان شده از شوق غزلخوان |
گفتم به یکی عارف سرگشتۀ حیران |
این قطره از آن بحر ولایت شده عـُمان |
تسبیح علی میشنود از همه ذرّات |
آفتاب برج دین باشد علی |
نور خورشید برین باشد علی |
عرش و کرسی آفرین باشد علی |
رهبر روح الامین باشد علی |
اولین و آخرین باشد علی |
|
آن ولی حق امام ذوالنعم |
تا به ملک آفرینش زد قدم |
پیک حق در باب لطفش شد خِدم |
کبریایش خواند سلطان حرم |
خسرو دنیا و دین باشد علی |
|
آنچه در کتم عدم بودی نهان |
شد چو مهر عالم هستی عیان |
والی امکان امام انس و جان |
از ازل ذات علی بُد لامکان |
دست حق حبل المتین باشد علی |
|
باب شـُبیر و شـَبَر میر عجم |
روح عالم قلب امکان ذوالکرم |
خالق عرش است و کرسی و قلم |
میزبان ساقی گردون خِدم |
آن صراط مسلمین باشد علی |
|
تا که نقش صورت اندر لوح بست |
آفرین گفتا همان صورت پرست |
اندر آن آئینه صورت بود و بس |
از شراب عشق عالم گشت مست |
مقتدای مؤمنین باشد علی |
|
در حریم قرب رب العالمین |
تا تولد گشت صورت آفرین |
از طفیل مقدم سلطان دین |
کعبه شد معراج خیرالمرسلین |
در صدف دُر ثمین باشد علی |
|
داروی هر درد را درمان علیست |
در تمام ماسوا سلطان علیست |
مظهر حق روح و جسم و جان علیست |
ساقی کوثر شه مردان علیست |
در لقب عین الیقین باشد علی |
برخیز که موسم بهار است |
مست از می ناب میگسار است |
خرم گل و لاله سبزه زار است |
اشجار و نبات باردار است |
گر مونس گل به باغ خوار است مشتاق به روی گل هَزار است |
|
هر لاله رخی نموده در بر |
پیراهن ناز غنچه پرور |
گردیده زنقشها مصور |
هر غنچه نهاد تاج بر سر |
آثار هویت نگار است برخیز که موسم بهار است |
|
مشاطۀ عشق را خبر کن |
گو فکر لباس و سیم و زر کن |
آن جوشن عشق را به بر کن |
آن شام فراق را سحر کن |
چون یوسف حسن انتظار است برخیز که موسم بهار است |
|
هر نخله که زیب و فر گرفته |
مأوا به سریر رز گرفته |
معشوقۀ خود به بر گرفته |
از لعل لبش گهر گرفته |
آن گوهر لعل حسن یار است برخیز که موسم بهار است |
|
در طرف چمن بیا و بنگر |
روی گل و قامت صنوبر |
بنشسته به تخت ناز دلبر |
با غمزه گرفته هفت کشور |
از ذات و صفات تاج دار است برخیز که موسم بهار است |
|
تا آن که کند خدا خدائی |
گسترده بساط خودنمائی |
هر لحظه به ما رسد ندائی |
تو آئینه دار روی مائی |
سدّ ره تو چرا غبار است برخیز که موسم بهار است |
|
مولود امیر مؤمنین است |
میزان صراط مسلمین است |
منهاج علوم عارفین است |
اسرار نهان غیب این است |
این مظهر عزت و وقار است برخیز که موسم بهار است |
|
شاها دل ما چنان سمندر |
خود سوخته در میان مجمر |
ای ساقی بزم عالم ذر |
وصل تو اگر شود میسر |
سرمایه فضل و اعتبار است برخیز که موسم بهار است |
|
امواج علوم اهل عرفان |
سیاره شده به چار ارکان |
در مکتب تو شدند غزل خوان |
اسکندر و خضر و آب حیوان |
عالم به علی امیدوار است برخیز که موسم بهار است |
|
ساقی قِدم علی علی بود |
آن ماه حرم علی علی بود |
رهبر به أمم علی علی بود |
آن بحر کرم علی علی بود |
آن ماه حریم قرب یار است برخیز که موسم بهار است |
|
از قـُلزم فکر خویش بنگر |
عالم که نبود بود حیدر |
از امر خدای و حی داور |
از پردۀ غیب شد مصور |
از عشق کجا به کف قرار است برخیز که موسم بهار است |
|
روئیده به طـر۫ف باغ لاله |
صف بسته به هر طرف کـُلاله |
ساقی و سبو خم و پیاله |
لب ریز از آن می دو ساله |
صد شکر نشاط برقرار است برخیز که موسم بهار است |
|
آن شاهد باغ کرد ابلاغ |
از طرف چمن بگو رود زاغ |
بر سینۀ ما منه دگر داغ |
فصل گل و یار و گردش باغ |
گلچین که هزار صد هزار است برخیز که موسم بهار است |
|
هر کس که رخ علی ببیند |
از نخل گلش گلی بچیند |
در صدرۀ دلبری گزیند |
خود را به عوالمی نبیند |
در تحت لوای هشت و چار است برخیز که موسم بهار است |
|
برخیز برو سوی خرابات |
بنگر به کتاب فضل و آیات |
حق کرده به کائنات اثبات |
تسبیح علی شنو ز ذرات |
چون صاحب جود و اقتدار است برخیز که موسم بهار است |
|
ای صبح امید مستمندان |
ای نور سراج دین و ایمان |
قرآن مجید را تو برهان |
برغمزدگان نما تو احسان |
لطفت به صغیر و بر کبار است برخیز که موسم بهار است |
|
بنشسته به طور عشق مشتاق |
تا نور وجود کرد اشراق |
در ذکر و ثنا شدند آفاق |
بستند به حضرت تو میثاق |
مستی ز شراب خوشگوار است برخیز که موسم بهار است |
|
شایستۀ تخت کبریائی |
خورشید وجود را ضیائی |
محراب صفوف انبیائی |
از جود و کرم جهان گشائی |
مخفی و عیان و آشکار است برخیز که موسم بهار است |
|
امروز به پا قیامت توست |
ادیان ز کتاب حکمت توست |
دین قائمۀ ولایت توست |
این «قطره» ز ابر رحمت توست |
از دولت تو امیدوار است برخیز که موسم بهار است |
به خدای حی مبین قسم |
تو شهی و اهل جهان خدم |
به امید وصل تو ای صنم |
بگذشتم از دِرَم و حشم |
به ره ادب زده ام قــَدم |
ز عرب گرفتم الی عجم |
به مدیح ذات تو دَم به دم |
زده ام به صفحۀ دل رقم |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
تو خدیو تخت رسالتی |
تو قوی و صاحب دولتی |
تو خدای نطق و بلاغتی |
یم علم و حلم و ملاحتی |
نفحات صبح سعادتی |
تو همای قصر جلالتی |
تو کتاب فضل و عنایتی |
تو به حق صراط هدایتی |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
بت دلستان بتان توئی |
ز قدیم جان جهان توئی |
حسنات باغ جنان توئی |
شرف مکین و مکان توئی |
جلوات روی مهان توئی |
لمعات دلشدگان توئی |
به صفت خدای بیان توئی |
همه در حجاب و عیان توئی |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
به دلم فتاده خیال تو |
من و آستان جلال تو |
زده «قطره» قرعه به فال تو |
که رسد به باغ وصال تو |
ببرد بَری ز نهال تو |
به دو چشم مست غزال تو |
به عقیق لعل جمال تو |
به کمال و فهم و مقال تو |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
ندهی ز کف تو لجام دل |
ندهی به کس تو زمام دل |
تو ببند راه خیام دل |
نرود کسی به مقام دل |
بنگار سکه به نام دل |
تو بریز باده به جام دل |
که هما نشسته به بام دل |
به صنم بگو تو پیام دل |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
به چمن تو را چه بود مکین |
ز نهال گل تو گلی بچین |
رخ گل ببین و بگو چنین |
که صد آفرین به گل آفرین |
چه به گرد خرمن آن مهین |
همه عاشقان شده خوشه چین |
به حضور قائم شاه دین |
تو بگو به خاتم مرسلین |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
بت دلستان تو ندیدهای |
نغمات او نشیندهای |
گل از آن چمن نچیدهای |
تو به وصل گل نرسیدهای |
تو حجاب تن ندریدهای |
می از آن صبو نچشیدهای |
سر و پا و تن همه دیدهای |
چه شنیده و چه ندیدهای |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
توئی ار به رتبه مـَلکُ رقاب |
ز حریم کعبه تو رخ متاب |
تو در این عوالم پیچ وتاب |
بنما ز مخمصه اجتناب |
چو عروس بخت شد زخواب |
تو شوی مجلل و کامیاب |
تو کتاب حقی و مستطاب |
به نبی ز حق رسد این خطاب |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
چو سفیده دم شده کشف راز |
شده لعل گل به کرشمه باز |
چو به حکم دلبر دلنواز |
همه در نشاط و سرور و ناز |
به دعای نغمه اهل راز |
به رخ تو شد در لطف باز |
چه نشستهای به سریر ناز |
تو بگو به پادشه حجاز |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
|
نه به کف شکیب و به دل قرار |
شدهام به کوی تو خاکسار |
به دو چشم نرگس مست یار |
به کرشمه کام دلم برآر |
به وجود ذات شه کبار |
به مهین و گوهر شاهوار |
به مقام و رتبۀ هشت و چار |
به جهانیان کنم افتخار |
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله |
ای جوهر نقش سرّ اسما |
ای متن کتاب حق تعالی |
مجموعۀ علم را تو مصدر |
ای ختم امم علی اعلی |
ای طور سمای آفرینش |
گردیده زنور تو مجلی |
پای خردم به گل فرو رفت |
آگه نشدم از این معما |
فـُلک عقلا و اهل عرفان |
در بحر تو محو و مات و شیدا |
در غیب و شهود بود پنهان |
خورشید جمال عالم آرا |
جمعات عوالم خدائی |
دارند زذات تو تمنا |
جانا ز دوای حکمت تو |
درد همه را کنی مداوا |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |
|
چون حق به رخ تو بود مشتاق |
مجذوب تو کرد خلق آفاق |
ابروی تو را صراط دین کرد |
عالم به رخ تو کرد مشتاق |
از پردۀ غیب کبریائی |
خورشید رخت نمود اشراق |
از گندم لعل دل ربایت |
از روز الست کرد انفاق |
با ذات تو ذات کبریائی |
در پردۀ غیب بست میثاق |
هر تار دو زلف مشک سایت |
گردیده طناب فلک عشاق |
از بهر طواف آفرینش |
عکس تو کشید حق به نـُه طاق |
قرآن که کتاب حق تعالی است |
وصف تو بود برای مشتاق |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |
|
ای ذات تو مصدر حقایق |
مشتاق جمال تو خلایق |
اثبات شده به خلق عالم |
ای قلزم دانش و دقایق |
آئینۀ طلعت تو باشد |
خورشید سمای هر مشارق |
برتر زحیات جاودانست |
هر کس به تو دارد این سوابق |
از آتش قهر تو بسوزان |
اوهام و جهول و هر منافق |
این جان و جلال خاتمیت |
کس نیست به دهر جز تو لایق |
رزاق خدا بود در عالم |
مرزوق توئی به امر خالق |
در بارگه جلالت حق |
منهاج عوالمی و ناطق |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |
|
در فلک اگر که ناخدا نیست |
این کشتی عمر را بقا نیست |
در قصر اگر نبود دلبر |
این قصر که جای التجا نیست |
در جسم اگر روان نباشد |
این جسم و بدن به جز هوی نیست |
هر بی سر و پا به ملک هستی |
او لایق قصر کبریا نیست |
هر بی خردی در این عوالم |
در مجلس انس مقتدا نیست |
جز ذات محمدی در عالم |
او صاحب کشور و لوا نیست |
تو سیر سمای اهل دل کن |
مقصود بشر به جز لقا نیست |
از چشم دلت ببین به ذرات |
مانند علی و مرتضی نیست |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |
|
ای نور سراج محفل دل |
اسمای سمای منزل دل |
در مزرعۀ نیازمندان |
هستی به خدا تو حاصل دل |
مأوای تو بود روز اول |
در کشتی بحر ساحل دل |
حلال مسائلم تو باشی |
حل میشود از تو مشکل دل |
در راه منا نشسته بودی |
جانا به سیر محمل دل |
نور رخ تو کند تجلی |
هر صبح و مسا مقابل دل |
بنشسته مقابل تو جانا |
ارواح امم سلاسل دل |
روشن زفروغ طلعت توست |
سکان و زمین محافل دل |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |
|
تا دست دل از جهان کشیدم |
عکس تو به لوح دیده دیدم |
در دامن دشت ما یرائی |
یک عمر پی تو من دویدم |
از جام رسالت تو جانا |
صهبای الست را چشیدم |
آن غنچه گل مراد ما بود |
از نخل ولایت تو چیدم |
سر تا به قدم شدیم دیده |
در آینه طلعت تو دیدم |
از ذره و ماه تا به ماهی |
وصف صفت تو را شنیدم |
آن قدر به کوی تو نشستم |
تا آن که به مدعا رسیدم |
از بهر طواف کـُنج ابروت |
طوف حرم تو آرمیدم |
ای گنج علوم و فضل و دانش مقصود توئی زآفرینش |