ماه انجمن

ستارة سحر من در آ ز مشرق جان

که کسب فیض کند از رخت مه تابان

تو ماه انجمن سدرة سماواتی

چه شد که از نظر دوستان شدی پنهان

سرادقات وجود از تو کسب فیض کند

که کاخ رفعت تو سرکشیده بر کیوان

تویی طبیب دل عاشقان روز الست

گناه من چه بُوَد کرده ای مرا حیران

نهال خودسری خلق را بکن از جای

تو نخل دین خدا را در این چمن بنشان

به قصر ناز نما چشم مست فتّان باز

مکان پرده نشینان ببین شده ویران

حقیقتی بشده کشف در بر قطره

که بارگاه جلال تو باشد این دل و جان

چه غم دارم که چون مهدی قائم سروری دارم

چه ماهی در سحاب آسمان دلبری دارم

تمنای وصالش در حضور دلبری دارم

میفکن پرده از رخسار می‌ترسم ز چشم زخم

بگفتا بهر حفظم صد هزاران افسری دارم

لبش کوثر قدش طوبی رخش جنت بهار حسن

که برتر از بهشت جاودانی منظری دارم

شکفته غنچة نرگس به طرف دامن نرجس

که در عالم عجب گلزار و باغ و کوثری دارم

مرا باکی ز مژگان، ناوک آن چشم مستت نیست

به گرد نرگس مستت هزاران لشکری دارم

متاعی در کفم نبود که در راهت کنم ایثار

به میدان محبت بهر چوگانت سری دارم

می قالوا بلی را ریخت حق در ساغر توحید

که از این می لبالب جام مینا ساغری دارم

اگر صدها هزاران  تیر بارد از کمان دهر

چه غم دارم که چون مهدی قائم سروری دارم

بحمد الله دارم چارده معراج قرب حق

از این رو در بساط دهر ایمن خاطری دارم

نمی‌پرسی تو از نام و نشان و عکس و تصویرش

محیط عرش و فرش و لوح و کرسی دفتری دارم

چنان شکر خداوندی کنم صاحب زمان دارم

به پا از مدح وتقدیسش قیام محشری دارم

ولی و حجت حق مهدی صاحب زمان می‌گفت

کنم فخریه بر عالم که زهرا مادری دارم

چو رفتم بوسه بردارم، به لعلش گفت با ایما

نمی‌دانی که من از یک نگه غارتگری دارم

به که گویم رموز عشق بحر آل طاها را

که در هر قطرة بحرم هزاران گوهری دارم

ز مهر چهر بدیعش فکنده پرده نگار

بگو به ساکن میخانه گشت صبح امید

نسیم صبح سعادت ز کوی دوست وزید

ز مهر چهر بدیعش فکنده پرده نگار

به عاشقان رخش مژدة وصال دهید

تجلیات فروغ جمال بی مثلش

ز بدو خلقت این کائنات بود پدید

تمام خلق بود خوشه‌چین حسن رخش

ز درگه ازلیّش نرفته کس نومید

اگر به مهر فلک عارضش کنم تشبیه

به کیش اهل طریقت مرا بسوزانید

درید پردة پندار تا بر عاشق وصل

شب وصال عیان گشت و او به وصل رسید

به عجز و لابه بسائید جبهه بر قدمش

صراحی از کف ساقیّ بزم انس چشید

مکان گرفت به دامان حضرت معشوق

به باب کعبة مقصود گشت عبد و عبید

اگر که سنگ ملامت شکست بال و پرش

ز آستانة این خانه تا ابد نپرید

به دست قطره به جز نامة سیاهی نیست

تویی که بحر عطا کی کنی گدا نومید

صمصام من

ساقی گلچهره گل فام من

ریخت از صهبا و خم در جام من

بس که خوردم از کف ساقی شراب      

شد زمی آلوده این احرام من

قاصدی آید زمعراج لقا 

تا برد از شهر دل پیغام من

هر دمی بردارد از عارض نقاب

می‌برد از دست و دل آرام من

کی شود آهوی صحرای ختن    

تا که افتد در کمند و دام من

نو جوانی پاکزاد و حق ستا      

پرورد این کشور اسلام من

کی برون آید الهی از نیام        

با ید قدرت نما صمصام من

قطره از دریای رحمت کن سؤال

روز کی گردد الهی شام من

بهر نجات شیعیان دستی بر آر از آستین

دار الشفای نشأتین طوف حریم کوی توست

قبله نمای عالمین آن گوشة ابروی توست

چشم تمام خلقتین سلطان خوبان سوی توست

بهر نجات فلک عین در بحر طوفان موی توست

تا کی نهان در پردة غیب عوالم روی توست

تا کی بماند در قفس این طوطی هند بقا

جز تو نباشد هیچ کس تا بگسلد دام بلا

ای دست حق، فریادرس، کن درد مهجوران دوا

گل در کمند خار و خس باشد اسیر و مبتلا

شمشیر لا در دست تو است خیبرگشا بازوی توست

بهر نجات شیعیان دستی بر آر از آستین

آتش بزن بر خرمن نخل و نهال مشرکین

بر دار کش اوهام را بر پیش چشم خائنین

چشم و چراغ مرسلین باشی سراج شهر دین

چون لطف و احسان و کرم آیین و خلق و خوی توست

در غیبت کبرای تو بس فتنه‌ها انگیختند

خون گلوی بی‌گنه در هر معابر ریختند

مردان حق گفتار را بر چوب دار آویختند

سر رشتة صبر و شکیب از دست ما بگسیختند

چتر لوای عدل و داد اندر کف نیروی توست

کی می رود از یاد تو دخت علی، شام خراب

آن کودکان غمگسار آن بانوان دل کباب

بر گردن حبل المتین زنجیر و بر بازو طناب

ای حجت حی مبین ای وارث ختمی مآب

خم زاین مصائب تا جزا آن قامت دلجوی توست

بر نوک نیزه جلوه گر خورشیدوش قرص قمر

از نور روی آن قمر کونین گشته جلوه گر

کرده به نوک نی  نظر زینب عزیز بحر و بر

قطره به محمل سر زد و شد معجز شق القمر

این خون فرق زینبی از نرگس جادوی توست