مگر امروز حسین آمده در کرب و بلا

من ندانم که چه شوریست در این ملک بپاست		هر طرف می­نگرم شور قیامت بر پاست
مگر امروز حسین آمده در کرب و بلا	که بپا در دو جهان زمزمه و شور و نواست
به سر عاشق سرگشته کجا آرام است	بگذرد از سر و جان چشم امیدش به خداست
به لب بام شدم بهر تماشا دیدم	منزل قافلۀ عشق به معراج دعاست
گوئیا گشته بپا خیمۀ ثار اللهی	در زمینی که به از خلد برین عرش علاست
ما همه صورت و او عالم معنی باشد	که در آئینۀ او جلوۀ جانان پیداست
عاشقانش همه از جام الستی مسرور	مقبلانش همه دل باخته و مست لقاست
از دل و جان شده مشتاق لقای جانان	به کفش ساغر صهبا و به لب جام بلاست
چه بساطیست فلک چیده در این دشت صفا			که پریشان دل زهرا و انیس ضعفاست
هر که را می­نگرم غرق به دریای غم است	نوح در کشتی و طوفان بلا کرب وبلاست
بهر مظلومی شاه شهدا سرّ مبین	که مشوش دل عشاق و غنی شاه و گداست
چشم دل باز نما از ره تحقیق ببین	از زمین تا به سما پرچم ماتم برپاست
آسمان گریه کند از غم سلطان الست	به تن مظهر الطاف کرم رخت عزاست
آه جان­سوز شنیدم ز پس پرده غیب	گفتم این آه ز اطفال امام نجباست
اهل بیتش همه محزون و پریشان گریان	مونس جان دو عالم به منا فکر لقاست
آب نایاب مگر بود در آن دشت خدا	که به خرگاه حسین شور قیامت برپاست
قحط آب است در آن خیمه ثار اللهی	که غزالان حرم تشنه در آن دشت صفاست
گرد شمع شهدا صف زده اطفال حسین	لب میراب بقا خشک کنار دریاست
بنشسته به رخ طفل رضیع گرد و غبار	ز عطش جان بسپارد لب دریا نه سزاست
ام لیلا ز بصر اشک تأثر می­ریخت	سرخوش از جام ولا اکبر فرخنده لقاست
مادر اصغر لب تشنه ز کف داده شکیب	بهر جان بازی اصغر سر تسلیم و رضاست
نو عروسان حرم کرب وبلا عطشان بود	تازه داماد به میدان غزا ره پیماست
خواهرانش به پس پردۀ عصمت محزون	سروپا خسرو دین محو جمال یکتاست
دختر شاه ولایت ثمر نخل جنان	همچو خورشید جهان تاب پس ابر لواست