خزان گلزار

بعد سلطان سریر عدل و داد

تکیه زد بر تخت «کرمنا» جواد

نور چشمان علی موسی الرضا

زینت افزای بهشت جان فزا

راحت جان و عزیز و نور عین

زاده فرزند پیغمبر حسین

بود دریای سخا حسن آفرین

آن جواد جود رب العالمین

دشمن ملعونه اش تزویر کرد

کاشف اسرار را دلگیر کرد

سینه صندوقه قرآن شکست

زهر در قلب شه خوبان نشست

در جوانی شد خزان گلزار او

نیلی از زهر جفا رخسار او

آن زن مکاره بیدادگر

بر رخ فرزند زهرا بست در

هر چه گفتا که دلم افروخته

از شرار زهر قاتل سوخته

کرد ام الفضل شور و هلهله

تا نیابد کس خبر زان مرحله

پس جواد افغان از دل می کشید

آن ستمگر ناله‌اش را می شنید

او جواب حجت حق را نداد

عاقبت جان داد آن فخر عباد

رخت از دنیا لب عطشان کشید

در مقام قرب جانان آرمید

مخبری گفتا حدیثی در ملا

هم چو جدش خامس آل عبا

تا سه روز آن جسم مسموم از جفا

بر زمین از ظلم قوم بی وفا

روی بام و پرتو خور، شیعیان

سایبان آن بدن شد ماکیان

با چنین حالت تنش عریان نبود

در میان خاک و خون غلطان نبود

کی سرش گردید از پیکر جدا؟

کی کفن شد بهر جسمش بوریا؟

تا چهل منزل سر جدش حسین

زیب نی بودی چو ماه مشرقین

خونبهای خون سرخ شاه دین

نیست کس جز ذات رب العالمین

قطره در قتل شهیدان خدا

شورشی افتاده در ارض و سما