در مدح مولی الکونین حضرت امیر علیه السلام 1

ضیاء مردم بصر روان مصطفی تویی	کنوز علم و فضل جود، رموز انمـّا تویی
تو خسرو مشیـّـتی، علی لافتی تویی	خدای لامکان نه ای،‌ ولی خدا نما تویی
معین انبیا تویی چه در عیان، چه در خفا
سزای مدحت و ثنا، علی بود علی بود	سراج بزم انبیا، علی بود علی بود
امام حی و مقتدا، علی بود علی بود	حیات‌بخش ما سوی، علی بود علی بود
چه در قـِدم چه در عدم چه در فنا چه در بقا
رموز علم شاه عشق به پـَرده مانده در حجاب	نشد که از خفا شود عیان جمال بوتراب
چو ماهیان بحر، ما در آب و جستجوی آب	چرا که غافلیم ما ز آب و نور آفتاب
که مانده در حجاب غیب رموز رمز هل أتی
ظهور دین احمد از کفایت علی بود	رموز هر کتاب فضل روایت علی بود
حدیث عشق و عاشقی ولایت علی بود	بهشت و جَنـَّة الـِّـلقا هدایت علی بود
به امر او بود قدر، به دست او بود قضا
به کف گرفته بوتراب چو جان به خانه شه روان	به خانه‌ی رسول برد مه سما شه زمان
روان عالم وجود شد از قفای او روان	رسول کبریا چو دید رخ امام انس و جان
گرفته همچو جان به بر نبی روان ماسوی
علی چو دیده باز کرد به روی خسرو حجاز	دو لعل غنچه باز کرد سلیل بارگاه راز
به غمزه کشف راز کرد مه سپهر دلنواز	دو لعل بسته باز کرد چو غنچه کرد کشف راز
بگفت با علی نبی حدیث شمس و الضحی
ز علم کان و ما یکون علی علی بود گواه	ز یا و سین و کاف و نون علی علی بود گواه
از این سپهر واژگون علی علی بود گواه	ز بحر قطره‌ی عیون علی علی بود گواه
ز حرف لا دگر مگو شریک نیست بهر لا
ای شاه ملک جان که چو تو نیست دلبری	هرکس نداد دل به تو ز او گشت دل بری
نبود دلی که از تو دل آرا بود بری	بر گمرهان وادی حیرت تو رهبری
در هر دو کون پادشه ملک جان تویی