عید غدیر

شفق صبح سعادت زده از مشرق جان	سایه گستر شده در قائمه‌ی ملک روان
مطلع دایره‌ی قطب فضای امکان	مرغ لاهوتی عنقای روان در طیران
طوف کاخ حرم قرب قدیم الاحسان
گر شود باز پر مرغ حیات بشری	سیر آفاق کند با پر خیر البشری
گه برون آورد از محور خورشید سری	گاه در پرده نهان گاه کند جلوه‌گری
حیرت انگیز بود در نظر خلق جهان
آن امانت که خدا در کف آدم بسپرد	به کف ختم رسل خاتم عالم بسپرد
خاتم نقشه‌ی خاتم که به خاتم بسپرد	علم حق حب علی بود به خاتم بسپرد
تا به دریای حقیقت فکند لنگر جان
خاتم وحی و ندا گشت روان سوی حرم	با روان­های روان پیر و جوان خیل خدم
رفت در خانه‌ی مقصود خدا فخر امم	با خداوند حرم شه زده در خانه قدم
در سریر حرم ملک امان کرد مکان
پرده از آینۀ ســرّ هویّت برداشت	توشه از خرمن حسن احدیّت برداشت
عـَلـَم نصرُ من اللهِ مشیـَّت برداشت	با علی سکّه‌ی نام ازلیّت برداشت
جز نبی کیست کند شرح حقیقت عنوان
بعد حج مظهر جود و کرم ربّ جلی	بود با خیل قدم نور سماوات علی
حرم کعبه‌ی ذات ازلی لم یزلی	سایه‌ی لطف فکنده به سر هر مللی
به غدیر آمده با عدل و صراط و میزان
تا نبی کرد در آن صحنه نزول اجلال	جبرئیل آمده شد پرده‌ی غیب متعال
به کفش جام و قدح بود زمی مالامال	بود در جام می حبّ علی احمد و آل
هر که یک جرعه خورد می­گذرد از سر و جان
مُنزِل وحی که با لوح قوانین آمد	مژده‌ی نصب ولایت بر یاسین آمد
بهر اثبات ولی مجری آمین آمد	که زحق آیه‌ی اکملت لکم دین آمد
شده پاینده قوانین خداوند جهان
منبری ساخت زده طعنه به عرش و نه طاق	روز عید است که در کون ندارد مصداق
رفت در عرشه اورنگ رسول خلاق	بود در لوح خداوند مبین این میثاق
این ندا آمده از مبدأ وحی سبحان
دست بر دست علی خسرو لولاک بده	خلق را بهر عطا گوهر ادارک بده
شرح این مسئله با شوق و فرحناک بده	مژده بر جنّ و ملک خلق نـُه افلاک بده
مرتضی را تو به اورنگ ولایت بنشان
شاه اقلیم ولا دست علی را بگرفت	شه کونین نبی دست ولی را بگرفت
پس در آغوش روان ازلی را بگرفت	آن رسول مدنی دست علی را بگرفت
سـرّ توحید خداوند جهان داد نشان
پس رسول مدنی گفت به اصحاب کبار	وه چه خوش سبزه و صحرا بود و فصل بهار
گفت با ساقی میخانه می وصل بیار	از رخ آئینۀ دل بزدا زنگ و غبار
که در آئینه فتد عکس جمال جانان
حکمفرمای قضا، امر قدر بود علی	شفق مشرق هر صبح و سحر بود علی
منشی وحی در آن عالم ذر بود علی	حاصل کشته پُر نور بصر بود علی
زعلی یافت شرف بر همه عالم انسان
تو چه دانی که علی کیست کجا منزل اوست	شب معراج به معراج لقا محفل اوست
آنچه در کِشته و برداشت ثمر حاصل اوست	به خدا خلقت هر شیعه زآب و گل اوست
که زآب و گل او خلق شده کون و مکان
گفت با خلق در آن صحنه رسول ثقلین	که علی بر همه مولا بود و نور دو عین
بعد من والی و الا و امام کونین	ز ازل تا به ابد هست شفیع دارین
این حقیقت بظهور آمده در کعبه عیان
نور اللـهُ صمد جلوه زهر روزن شد	صحنه‌ی دهر زخورشید ولا گلشن شد
چشم مخلوق از این شمع هدا روشن شد	آنچه در خـُمِّ ولا بود در آن مکمن شد
ریخت ساقی قدح شهد ولا در پیمان
جز علی در همه عالم اسد اللهی نیست	جز در لطف علی ملجأ و درگاهی نیست
در سماوات عـُلی مهر و مه و ماهی نیست	غیر راه علی و آل دگر راهی نیست
این صراط است که تفسیر شده در قرآن
اندر این کون و مکان من به علی می‌نازم	نزد مخلوق جهان من به علی می‌نازم
به علی ازلی من به علی می‌نازم	به علی حق علی من به علی می‌نازم
قطره شد غرق به دریای علیِّ عمران