بنشسته به رخسار جهان گرد یتیمی

ارکان سما، جن و ملائک شده حیران	در ماتم سلطان حرم کعبه جانان
از دار فنا رفت علی شاه ولایت	شد خاک عزا بر سر اصحاب و یتیمان
از آه حسین و حسن و زینب کبرا	خون می­چکد از برگ و ناوک مژگان
از خون علی دامن محراب شده بحر	داغش زده آتش به سراپردۀ امکان
در جوش و خروش آمده دریای مصیبت	ارواح مجـنــَّد همگی سر به گریبان
بنشسته به رخسار جهان گرد یتیمی	نیلی شده از لطمه رخ خسرو خوبان
امروز عزادار بنی فاطمه باشد	در محفلشان فاطمه بنشسته پریشان
اطفال سراپرده‌ی عصمت همه محزون	زینب چه کند با غم این رنج فراوان
از ماتم زهرا و علی و حسنین است	چون طایر بشکسته پر از ناوک پیکان
گاهی پی دلجوئی اطفال پدر بود	گاهی به ره کوفه و گه شام غریبان
گه قافله سالار یتیمان حسین بود	گاهی به تکلـّم به سر شاه شهیدان
بر گردن عباس ببین شال عزا را	اِستاده به هر بزم عزا دیدۀ گریان
گه حافظ سجاد و سراپرده‌ی اطفال	گه بی سرو سامان شده در دشت و بیابان
این سوز و گدازی که بود «قطره» به عالم	گفتم که بود حجت حق می‌کشد افغان