او پور ابوطالب، من بر رخ او طالب

گربسته فلک بختم باز است پر و بالم	الطاف الهیت شد شامل احوالم
بر اوج فلک پران شد طایر اقبالم	ارکان سماواتی دیدند چو اجلالم
گفتند تو عنقای قاف مدنی باشی یا آن که تو سیمرغ باغ چمنی باشی
گفتم که گه وصل است مسرور و غزل خوانم	من طایر باغ قدس طوطی خوش الحانم
یک ذرّه ز خورشیدم یک قطره زعـُمّانم	من خاک کف پای شاهنشه خوبانم
او پور ابوطالب من بر رخ او طالب من بر رخ او طالب او پور ابوطالب
ای دل گه میلاد مسعود علی باشد	چون حامد این مولود ذات ازلی باشد
از فضل و کمال وجود چون رب جلی باشد	کونین چنان گوئی در دست ولی باشد
انوار الهیّت در خانه تجلّی کرد آن خانه که عالی بود عالی متعالی کرد
این خانه که می­بینی خیل و خدمی دارد	اکوان و مه و کرسی لوح و قلمی دارد
در کنگره‌ی قصرش نقش و رقمی دارد	بس مهر جهان آرا ماه حرمی دارد
سری ایست در این خانه کس می­‌نشود آگاه ز آن رو به ظهور آمد در خانه ولی الله
در کعبه‌ی مشتاقان آمد چو شه عالم	شد بسته ره خانه بر مردم نامحرم
از چهره نقاب افکند مرآت رخ خاتم	بر قائمه‌ی افلاک جبریل زده پرچم
گفتا که در دولت شد بر رخ ما مفتوح از دولت شاه عشق آن مظهر یا سـبـّوح
گر پرتو خور نبود نور و جلواتی نیست	بر مزرعه‌ی عالم سود و ثمراتی نیست
سر حدّ فنا باشد اثبات و ثباتی نیست	گر شاه ولایت نیست روز عرصاتی نیست
چون ذات علی باشد در امر جهان آرا فیّاض عطا مولا مشکات جهان آرا
فیّاض علی الاطلاق با دست توانائی	بر فرق علی بنهاد آن تاج دل آرایی
گسترده بساط قرب بر عالم اعلائی	از عرش برین تا فرش بنموده صف آرائی
این پنبه‌ی غفلت را از گوش دلت بردار تقدیس علی بشنو ای دل ز در و دیوار
آئینه‌ی آئین را در آینه پیدا کن	از مردم چشم دل هر لحظه تمنّا کن
شو از دل و جان مجنون رو جانب لیلا کن	آئینه‌ی آئین شو آن گاه تماشا کن
شو از سرو پا غوّاص مستغرق دریا شو بهر گهر لالا در بحر صدف­زا شو
آئینه آئین شو آئینه آئین بین	آن نقش و معانی را در طرّه‌ی مشکین بین
آن مظهر هستی را در سوره‌ی یاسین بین	وانگه رخ مولا را با چشم خدابین بین
مرآت جمالش را آندم به ملا بینی هنگام دِرو گردد از مزرعه برچینی
این عالم ناسوتی در تحت لوای اوست	آن مردم لاهوتی در ذکر ثنای اوست
گر طالب دیداری جنّات لقای اوست	بر پا فلک الافلاک از یمن بقای اوست
از قاف قدیم قرب آگه نشود عنقا حیران شده چون ماهی اندر دل این دریا
مجنونم و می­پویم در دشت و بیابان‌ها	چون عاشق لیلایم چه بود سر و سامان‌ها
برغنچه گلی بینم در طرف گلستان‌ها	صف بسته به گرد گل در باغ نگهبان‌ها
تا آن که شود ایمن این گل ز همه آفات اسکندر دل‌ها بین بگرفته به کف مرآت
خضر ره موسی بین حیران علی باشد	عیسی به کواکب شد مهمان علی باشد
آن قائمه‌ی کرسی میدان علی باشد	آن طاق ربوبیّت ایوان علی باشد
قرآن مبین گشته در شأن علی نازل غافل زعلی باشد این قافله‌ی غافل
هر راه که می­پوئی او هست تو را رهبر	هر کس که شود منکر بر حیدر و پیغمبر
چون قافله‌ی غافل غافل شده از داور	غافل تو مشو یک دم از قافله‌ی دلبر
این قافله‌ی غافل سر حد فنا باشد بیگانه زاسرارست در دام بلا باشد
ما فوق ید بیضا بازوی علی باشد	آن دست یداللهی بازوی علی باشد
میزان و صراط دین ابروی علی باشد	مرحب کـُش اژدر در نیروی علی باشد
چون طوطی جان ما از منطق او گویاست درمردمک چشمت آثار علی پیداست
چون ماهی دریایی بیگانه زدریائیم	نی طالب دیداریم از بس که خود آرائیم
ما یار نمی­بینیم در سیر و تماشائیم	چون صید در این صحرا در دام تمنائیم
چون «قطره» توان دم زد از هستی این دریا زیرا که در این دریا باشد گهر لالا
اکمل زهمه طاعات حبّ شه لولاک است	بدخواه ولی الله مردود و اسفناک است
در مولد مسعودش خلاق فرحناک است	در ظل لوای او نه طارم افلاک است
با چشم دو بین نتوان مرآت خدا دیدن باید که به دست عشق از مزرعه برچیدن