لرزه بر طاق واژگون افتاد

آن شنیدم که خسرو خوبان	مهبط وحی خالق سبحان
حکم فرمای عالم هستی	مظهر حق و خاتم هستی
گفت جان حسین جان من است	حجت روز امتحان من است
ساقی حوض کوثر است حسین	شافع روز محشر است حسین
روزی از روزها شه کونین	آفتاب رخ رسول حسین
ناگهان چشم شهریار عرب	اوفتاده به حجرۀ زینب
دید زینب به حجره خوابیده	به رخش آفتاب تابیده
به مه طلعتش فکند عبا	شد نهان در سحاب بدر دجی
زینب از خواب ناز شد بیدار	دید بر پا ستاده شاه کبار
گفت ای روح عالم ایجاد	جان زینب فدای جانت باد
کی شود از ره وفاداری	از دل و جان نمایمت یاری
دوستداران حیدر کرار	چون حسین شد بکربلا بی­یار
لب عطشان امام حی مبین	شد شهید از جفای شمر لعین
قامتش روی خاک و خون افتاد	لرزه بر طاق واژگون افتاد
عازم شهر شام شد اسرا	از ره قتلگه به شور و نوا
آن زمان چشم زینب افگار	اوفتاده به نعش شاه کبار
شد سراسیمه با هزار ادب	زعرش محمل به فرش شد زینب
یادش آمد زلطف شاه شهید	که رخش زآفتاب پوشانید
شد سوی قتلگه به شیون و شین	تا رسیدی به گرد نعش حسین
گفت ای زیب دامن زهرا	چون تلافی کنم در این صحرا
نتوانم در این دیار محن	که بپوشم به پیکر تو کفن
کفنت خاک کربلاست حسین	جسم تو همچو طوطیاست حسین
ندهد مهلتم سپاه ظلم	زآفتاب تو را به سایه برم
جسم مجروح و تابش خورشید	آه از این روزگار و ظلم یزید
ای شهنشاه ملک بنده نواز	گره غصه از دلم کن باز
خیز از جا و خوش تماشا کن	شورش روز حشر برپا کن