نوگل من کرده در ویران وطن

یادم آمد داستانی دوستان	داستان جغد و بلبل بوستان
عندلیبی بود در طرف چمن	گه به شاخ یاس و گاهی نسترن
بال و پر افشان به هر شاخی پرید	گـَرد لعل غنچۀ گل می‌چمید
در شمال باغ بـُد ویرانه ای	نه در و دیوار و سقف و لانه ای
مسکن جغدی در آن ویرانه بود	مایل شمعی چنان پروانه بود
بلبل از احوال جغد آگاه شد	آگه از آن نالۀ ‌جانکاه شد
شد سوی ویرانه بال و پر زنان	دید جغدی کرده کنجی آشیان
عندلیب باغ کرد از او سؤال	کی شکست بال و پر شوریده حال
تو چرا داری در این ویران مکان	آه تو آتش زند برجسم و جان
خیز با من تا سوی بستان رویم	پای سرو و لاله و ریحان رویم
بر فضای گلسـِتان مأوا کنم	در سر هر شاخه ای پروا کنم
جغد گفتا آتشی افروختی	این دل پژمرده­ام را سوختی
تو برو در باغ با گل راز کن	خوش به شاخ نسترن آواز کن
من در این ویرانۀ بی سقف و بام	روز وشب­ها دارم ای بلبل مقام
تو اگر در باغ داری یاسمن	لاله و ریحان ونخل نسترن
گفت با آن جغدک ویران هزار	خیز شو سوی گلستان رهسپار
گر گل تو در چمن بشکفته است	نوگل من از عطش پژمرده است
گر گل تو سر برآورده زخاک	من گلم کرده گریبان چاک چاک
گر گلت سیراب باشد در چمن	نو گل من کرده در ویران وطن
گر گل تو خرم و خندان بود	نو گل من روز و شب گریان بود
گر گلت با عندلیبان همدم است	نو گل من قامتش از غم خم است
گر گل تو رخ چو شمع افروخته	من گلم پروانه سان پر سوخته
گر گلت باشد به دست باغبان	من گلم پرپر شد از دست خسان
گر تو گل داری رَده اندر رَده	من دلی دارم زغم آتشکده
گر تو را گل باشدت پرپیچ و تاب	من گلی دارم زپیکان خورده آب
گر گل خوشبو تو داری در چمن	من گلم در خاک گشته بی کفن
گر تو را باشد بنفشه رنگ رنگ		من گلم بشکسته از چوب و سنگ
گر گل تو باشد اندر سبزه زار	من گلم در قید و بند غم دچار
گر گل تو از رخ افکنده نقاب	من گلم از خون شده دستش خضاب
گر گل تو زینت هر مجلس است	من گلم با محنت و غم مونس است
سایۀ سرو از تو و آب روان	کنج ویران از من و روی مهان
غنچۀ گل از تو و عبر و عبیر	کنج ویران از من و خیل اسیر