طفل رضیع کشتی بحر نجات

بود به خرگاه امام مبین	کودک شیرین سخن نازنین
لعل لبش چشمۀ آب حیات	طفل رضیع کشتی بحر نجات
روی منیرش شده چون کهربا	از اثر تشنگی آن دلربا
زآتش آهش دل و جان سوخته	شعلۀ‌ جانسوز برافروخته
زار و غمین بود چو در مهد ناز	کرد لب لعل شکر خنده باز
کرد تبسّم که چه شد باب من	تا که ببیند رخ مهتاب من
در حرم آن کودک فرخ لقا	کرد به پا شورش روز جزا
از عطش آن بلبل باغ حسین	اشک فشاندی چو گهر از دو عین
شیر ننوشیده زپستان مام	صبر و شکیبائی او شد تمام
از اثر گریۀ ‌آن مه جبین	مام گرامش شده با غم قرین
کارگه ناز علی ساز کرد	لعل لبش باز به صد ناز کرد
دید که هنگام شهادت رسید	از جگر سوخته آهی کشید
اهل حرم سر به گریبان شدند	از غم او واله و حیران شدند
چاره به جز گریه و زاری ندید	پیرهن صبر و شکیبش درید
ملتمس عمۀ غم خوار شد	بلبل لب‌بسته به گفتار شد
گفت به ایماء که منم تشنه کام	صبر و توانائی من شد تمام
گرد علی حلقۀ ماتم زدند	راه از آن خسرو عالم زدند
شه به شتاب آمده در خیمه‌گاه	دید که بر عرش رود دود آه
گفت که ای عترت غم پرورم	در برم آرید علی اصغرم
«قطره» گـُهر در دل دریا بود	طفل مگو حجّت کبری بود