به دل داغی مرا باشد زطفل شیرخوار تو

الا ای بلبل نالان خزان شد لاله زار تو	مبدّل شد به ناکامی چرا فصل بهار تو
بیا بلبل به طرف بوستان لختی تماشا کن	ببین سروی فتاده در کنار جویبار تو
الا ای باغبان سدرۀ اورنگ مشتاقان	نیامد از چه رو از ساحت بستان هزار تو
بیا در طرف بستان و نظر بر سرو و نسرین کن	زبی آبی شده پژمرده یاس و سبزه­زار تو
زگلچین با دل افسردۀ سرگشته پرسیدم	ز خون آلوده گردیده چرا لعل عذار تو
برو ای بلبل نالان به دشت کربلا بنگر	فتاده در میان دجلۀ خون تاجدار تو
زآه آتشین می­گفت هردم یا اخی ادرک	فتاده دست صیّادان ببین سردار و یار تو
صبا یک دم برو در خیمه سلطان مظلومان	بگو از خیمه بیرون آی دارم انتظار تو
به روی خاک افتاده کنون سقای طفلانت	قیامت کن زقامت تا ببینم من عذار تو
برادر جان برس در وقت جان دادن به فریادم	که شد این جان شیرینم برادر جان نثار تو
ندارم آرزوئی در دلم جز دیدن رویت	بیا تا یک دمی مأوا نمایم در کنار تو
برادر رفتم از دنیای فانی با لب عطشان	ولی جاری بود آب روان در جویبار تو
مبر جسم مرا در خیمه‌گه تا حالتی دارم	خجالت می­کشم از دختر نالان زار تو
به هجران تو دیدی عاقبت من مبتلا گشتم	خوش آن ساعت که من باشم برادر در جوار تو
نشاندم نخلۀ غم را به قلب خواهرم زینب	ولی محزون و گریانم زچشم اشکبار تو
سپند آسا بسوزم در میان مجمر عشقت	به دل داغی مرا باشد زطفل شیرخوار تو
بیا ای شاه خوبان وقت جان دادن به بالینم	که من یک «قطره»ای باشم ز ابر نو بهار تو