رفت از کف ملایک کونین صبر و تاب

ای آفتاب بر بدن شاه دین متاب	این پیکر لطیف بود سبط بوتراب
این مظهری که غرق به دریای خون بود	باشد عزیز فاطمه و مالک الرقاب
عریان مگر که نیست تن شمس مشرقین		ای مهر کائنات نهان شو تو در حجاب
این نازنین بدن که فتاده به روی خاک	این گوشوار عرش بود رخ از او بتاب
شو سایبان پیکر مجروح خون فشان	در ممکنات از اثر گریه انقلاب
تا خون حنجرش به زمین ریخت شیعیان	شد دست کائنات زخون حسین خضاب
مرحم برای زخم نی و نیزه و سنان	باشد سرشک دیده‌ی گریان شیخ و شاب
زینب به گرد نعش برادر چنان گریست	رفت از کف ملایک کونین صبر و تاب
از بار غم اگر قد زینب کمان شده	از آه سوزناک دل «قطره» شد کباب
لعنت به دودمان یزید و معاویه	لب تشنه جان سپرد حسین در کنار آب