صبا برو تو به زهرا بگو بیا و ببین

زعرش زین چو امام مبین به روی زمین شد	بگفت پیک سحرگه: به فرش عرش برین شد
فتاد جسم لطیف حسین به دامن صحرا	چرا که خاتم انگشت مصطفی زنگین شد
مدار چرخ و فلک عرش و فرش مختل شد	غریق محنت و غم انبیا و روح الامین شد
به گوش سرّ مبین تا رسید نالۀ طفلان	دل مشوّش حلال مشکلات غمین شد
ز آه و ناله‌ی اطفال و بانوان پریشان	صدای ضجّۀ افلاک از مکان به مکین شد
رسید شمر به بالین شاه تشنۀ عطشان	مه فلک ز خجالت نهان در ابر جبین شد
شهید شد لب عطشان کنار آب حسین	تمام انجم و سکّان مهر و ماه حزین شد
شهی که آب بقا خورده از لب خاتم	قتیل از اثر تیغ و تیر و نیزۀ‌ کین شد
ز بعد قتل امام مبین وصیّ پیغمبر	چه فتنه­ها که به پا از جفای قوم لعین شد
چو رفت قافله از کربلا به شام خراب	سرش به زیب سنان و تنش به روی زمین شد
به بام قصر فلک گفت هاتفی غیبی	عزای خامس آل عبا امام مبین شد
صبا برو تو به زهرا بگو بیا و ببین	که بانوی حرم کبریا خرابه نشین شد
مهین عالم هستی و کودکان حسینی	گهی به کوچه و بازار گه خرابه مکین شد
مدام اشک ببارد ز دیده این «قطره»	چرا که دید خزان بوستان سرّ مبین شد