در مصائب سیدالشهدا علیه السلام

عزیز فاطمه ای مظهر اولوالالباب	فروغ چهرۀ خورشید و ماه عالمتاب
به روز حشر به امر خدای عزّوجل	به جاه و رتبه توئی پادشاه عدل و حساب
ز علّت علل ممکنات آگاهی	که روز حشر توئی خسرو ثواب و عقاب
کتاب فضل تو از عالم حدوث گذشت	که مدح ذات تو باشد رموز رمز کتاب
به لوح هر دل سرگشته‌ای بود مکتوب	تو ماه مشرق جانی و کعبه و محراب
چه بود جرم و گناهت که در کنار فرات		که شد زسوز عطش مرغ سینۀ تو کباب
ز بعد قتل تو ای پیشوای عالمیان	جهان چو کشتی دریا فتاد بر لب آب
به دشت کرببلا شد زکینۀ عدوان	سرت به زیب سنان و تنت به روی تراب
چو ریخت خون گلویت به روی خاک حسین		ز خون حلق تو شد دست کائنات خضاب
فتاد نقش تو بر دامن ولای خدا	که عاشقان ولا را چنین بود آداب
در آن زمین که تنت شد به خاک و خون غلطان		تو را که زینب غمدیده دید شد بی تاب
به گریه گفت خدایا حسین من این است	که اوفتاده به روی تراب قلب کباب
کنار نعش تو بنشست زینب افگار	بریخت از سرمژگان سرشک همچو حباب
گرفت جسم لطیف تو را در آغوشش	به ناله گفت توئی نور چشم ختم مآب
عزیز فاطمه این «قطره» را به روز جزا	ببخش جرم و گناهش به ذات احمد و باب