لعل عطشان حسین

این خبر بشنیدم از اهل دلی	پیر روشن فکر و مرد عاقلی
مظهر علم و ادب فهم و کمال	آیت حسن و جمال ذوالجلال
شمع بزم دلبران منهاج عشق	آمد از کعبه سوی معراج عشق
تا حسین از صدر زین شد برزمین	انبیا گشتند با غم هم قرین
در جهان بوده است گویا قحط آب	تشنه لب جان داد سبط بوتراب
چون هلال آگه زحال شاه بود	آگه از اسرار سرالله بود
گاه شد سوی یمین و گه یسار	از بصر می­ریخت دُر شاهوار
رنگ رخسارش شده چون کهربا	گه نگه از پیش و گاهی از قفا
جام را پرکرد از آب روان	شد روان حال پریشان ناتوان
تا که او نزدیک شد در قتلگاه	با دل افسرده و قلب تباه
روبرو گردید با شمر دغا	آن که اصلش بود از نسل زنا
گفت آن زانی زانی با هلال	بهر که آورده‌ای آب زلال
در جوابش گفت با صد شور و شین	از برای لعل عطشان حسین
دامن نامردی‌اش را باز کرد	راز خود را آن لعین ابراز کرد
برکفش بگرفت رأس شاه را	کرد تیره روی مهر و ماه را
این بود رأس عزیز بوتراب	پیکرش افتاده بی سر بر تراب
تا به رأس شاه دین چشمش فتاد	برکشیدی آه جانسوز از نهاد
دم به دم می­گفت با صد شورشین	ای شهید نیزه و خنجر حسین