زبان حال علی بن موسی الرضا علیه السلام

خداوندا در این سامان چه سازم	به درد هجر و مهجوری بسازم
به رویم شبنم ماتم نشسته	دلم از طعنۀ دشمن شکسته
از این دور زمان دلگیر باشم	ز گل‌گشت گلستان سیر باشم
به غیر از حق ندارم غمگساری	مرا هر دم کند از لطف یاری
صبا امشب برو سوی مدینه	بگو کی خواهر زار و حزینه
رضایم من رضایم من رضایم	به زنجیر غم تو مبتلایم
به شهر طوس من افسرده گشتم	خزان شد گلشنم پژمرده گشتم
عجب مهمان نوازی کرد مأمون	ز زهر کین دلم را کرد پرخون
اگر رسم وفاداری چنین است	یقین تقدیر کار عشق این است
پریشان است خواهر خاطر من	بیا بگذار بر زانو سر من
ز خونم پنجه را آلوده کرده	مرا از بار غم فرسوده کرده
به کف تاب و توانایی ندارم	به لوح سینه نقشت می­‌نگارم
نباشی وقت جان دادن برمن	ببندی خواهرا چشم تر من
کشی تو سوی قبله دست و پایم	کنی چون ابر گریه از برایم
نمی­‌بینی مرا ای ناز پرور	بنال از ماتمم تا روز محشر
فراق و درد هجران تو سخت است	دلم از زهر کینه لخت لخت است