مصیبت امام عسکری علیه السلام

وقت گل گشت چمن موسم گل بود هزار	گفت در ساحت باغ گل و هنگام بهار
غنچۀ نخلۀ گل خوار نگردد هرگز	خوار اندر سر کوچه و بازار نگردد هرگز
این قفس منزل طوطی شکر خواری نیست	مردم شهر به فکر دل بیماری نیست
پرده­دار حرم خیمۀ عزّت باشد	اندرین بحر بلا کشتی رحمت باشد
یازده پرتو نوریم از آن مطلع نور	گنج علمیم به صندوق عمل ملجأ نور
هادی خلق جهان بود که از زهر جفا	شد شهید از ستم ظلم ولی دو سرا
در همه کون به پا ماتم عظمی گردید	شور عاشور به سامرّه مهیّا گردید
شد عزاخانه حرم خانۀ مصباح هدی	نور مشکات سراپردۀ مفتاح هدی
کودکانش به حرم سر به گربیان حیران	حجّت دین خدا عسکری محزون گریان
بهر او بود اگر سدره کافور و کفن	بی­کفن جسم حسین بود در آن بیت حزن
چشمۀ عین یقین بود کنار دریا	با لب تشنه سر از پیکر او بود جدا
همچنان لاله به دل داغ علی اکبر داشت	سینه مجروح ز پیکان سنان خنجر داشت
شورشی در دو جهان مظهر سبّوح افکند	ماکیان سایه بر آن پیکر مجروح افکند
بود هفتاد دو پروانه یک شمع وجود	«قطره» درعالم اشک تو بحر وجود