به ملک هستی زده شرار عشقش شرر

خیز ز جا ساقیا پیاپی آور شراب	شراب وحدت بریز به جام هر شیخ و شاب
عود به مجمر بسوز به زلف افشان گلاب	مطرب بزم الست نواخت چنگ و رباب
بگو که شد ز امر حق مبعث ختمی مآب
ساقی می­خواره­گان ز شوق از جای خیز	جرعه‌ای از آن شراب به جام عشاق ریز
تو میزبان حقی نما به خائن ستیز	ز عرش اعلا رسید به فرش جبریل نیز
مژده دهد ز امر حق دیر کهن شد شباب
باد بهاری وزید پیک الهی رسید	گفت به ذات نبی حق به تو داد این نوید
ز قاب و قوسین عرش بساط شاهانه چید	شربت شهد لقا ختم رسالت چشید
نماند اندر کف سرّ خدا صبر و تاب
گفت که یا مصطفی منم امین خدا	بندۀ درگاه تو ای مه و بدر دجی
به نزد ذاتت بود هر دو جهان بی بها	جان دو عالم توئی ختم همه انبیا
خاتم پیغمبران سید عالیجناب
قلزم حی مبین صبح دم آمد به موج	گروه کروبیان نزول کردند ز اوج
به باب عفوش ز جان صف زده­اند فوج فوج	جملۀ لاهوتیان ز فرش بین تا به اوج
جام بلوری به کف لبالب از دُرد ناب
ستاده همچون غلام به درگهش جبرئیل	داد به ختم رسل پیام رب جلیل
در این جهان بسیط توئی امین و سلیل	بر همۀ انبیا توئی رئوف و دلیل
سرّ نهان خدا برون نما از حجاب
تاج لامرک به سر نهاده فخر بشر	به سان عنقا کشید ارض و سما زیر پر
به ملک هستی زده شرار عشقش شرر	هر شجر از فرّ او در چمن آرد ثمر
مرغ روان­ها ز شوق پر بزند چون عقاب
به امر ذات احد جست نبی با شعف	نصر من الله گفت شهنشه لو کشف
پرچم الله و نور گرفت احمد به کف	نزد قیام قدش خیل ملک بسته صف
ثنای حق را نمود منشی روز حساب
رسول مطلق زبان به حمد سرمد گشود	به خیل ابنا رساند پیام رب ودود
پیمبران خدا تمام بودند شهود	صوت بلیغش ز دل محنت و غم را زدود
چهره به خاک سیه کشید اهل عذاب