نهان کن قبرم از چشم بداندیش

مه برج حیا شمس نبوت	دلش افسرده بود از دست امت
ز کید قوم دون زهرای اطهر	مکدّر بود آن خاتون محشر
دلش افسرده و قلبش پریشان	چو ابر نوبهاری بود گریان
مهین دخت نبی گفتا علی جان	دمی بنشین برم ای جان امکان
چو رفتم من از این دنیای فانی	به سوی جنت عدن معانی
مرا باشد وصیت با تو ای شاه	کسی را در عزای من مده راه
علی جان بس مرا آزردن از کین	نیابد این دل افسرده تسکین
پسر عم چون توئی آرام جانم	به دستت کودکانم می­سپارم
مرا یک آرزوئی هست بر دل	نما حلال مشکل حل مشکل
حسن را با حسینِ دل دو نیمم	سپرده بر تو ای لطف عظیمم
تسلی ده حسن نور دو عین را	به زیب دامنت بنشان حسین را
تمام کودکان دل فگارم	به تو ای شاه خوبان می­سپارم
نزاده مادر گیتی چو زینب	که خورشیدی بود در هفت کوکب
غم زهرا علی جان بس فزون است	نمی­پرسی که احوال تو چونست
پس از مرگم من ای سرّ الهی	یتیمان مرا پشت و پناهی
اگر رنجیده­ای از دخت احمد	حلالم کن بحق ذات سرمد
من از نخل جوانی گل نچیدم	بسی از خار و خس طعنه شنیدم
چو پر زد مرغ روح از جسم زهرا	به سوی جنت و خلد مصفا
به طوفان قضا افتاد کشتی	بده غسلم ز کافور بهشتی
نهان کن قبرم از چشم بداندیش	کزایشان پر ز خون دارم دل ریش
روا دارم بخواهم داد خود را	ستاند زین گروه فریاد خود را
مشو یک لحظه­ای دور از بَرمن	که می­گردد مشوّش خاطر من
نبودی کربلا ای عصمت الله	حسینت از جفای قوم گمراه
زدست دشمن خلق زمانه	وصیت کرد با زینب شبانه
تو باشی مونس این کودکانم	عزیز مرتضی آرام جانم
چو فردا اندر این دامان صحرا	حسین شد کشته از شمشسیر اعدا
تنش از تیغ تیز نوک خنجر	شود مجروح جسم ناز پرور
به زیب نیزۀ عدوان سرش شد	مشوش خواهر غم پرورش شد
سه روز افتاده اندر آن بیابان	گل گلزار احمد جسم عریان
کفن او را تراب کربلا شد	قرین با غم علی مرتضی شد
غزالان حریمش دربه‌در شد	امام چهارمین خونین جگر شد
به پای کودکانش در بیابان	خلیده دوستان خوار مغیلان
توئی یک «قطره» دریا حسین است	مخور غم شافع عقبی حسین است