از دست علی پر زدی ای مرغ خوش الحان

ای شمس قِدم ماه حرم فاطمه جانم	ای صاحب اعجاز و کـَرم فاطمه جانم
ای نخله گـُل و برگ و برم فاطمه جانم	پنهان چو شدی از نظرم فاطمه جانم
از هجر تو خون شد جگرم فاطمه جانم
گه در سرکوی تو گهی مسجد و خانه	ای حجت کبرای خدا فخر زمانه
خون جگرم می­چکد از دیده شبانه	ما یاد تو باشیم تو غائب زمیانه
غائب شده­ای از نظرم فاطمه جانم
ای روشنی دیده شمع شب تارم	هر شب زغم روی تو من زار ونزارم
بر لوح دلم نقش نگارت بنگارم	اطفال تو بنشسته پریشان به کنارم
آوخ که چه آمد به سرم فاطمه جانم
تا محسن تو سقط زبیداد خسان شد	پهلوی تو بشکست و حسینت نگران شد
گلگون رخ نورانیت ای فخرزمان شد	خوناب جگر از مژه­گان تو روان شد
زین واقعه حسرت ببرم فاطمه جانم
رفتی اگر از دار فنا با دل سوزان	آسوده شدی از ستم و رنج فراوان
ای مرهم زخم دل افسرده و نالان	من از پی دلجوئی اطفال پریشان
از نیمۀ شب تا سحرم فاطمه جانم
پنهان چو شدی در صدف ای دُر ثمینم	شب ها به سر کوی تو گردیده مکینم
کارام دل زینب و کلثوم حزینم	گریان نتوانم که حسین تو ببینم
تو رفتی و من نوحه­گرم فاطمه جانم
ناموس خدا قلب نبی جسم مرا جان	خون دل من ریختی از ناوک مژگان
از دست علی پر زدی ای مرغ خوش الحان	تا چند کشم بار فراق و غم هجران
قوتم شده اشک بصرم فاطمه جانم
ای مظهر اسماء خدا شافع محشر	بودی اگر از مخمصه خلق مکدر
با این همه رنج و محن ای دخت پیمبر	هر لحظه علی بود ترا مونس و یاور
از بهر حسین نوحه گرم فاطمه جانم
روزی که حسین بی­کس و بی­یار و معین شد	افسرده دلش از ستم قوم لعین شد
تا زعرشۀ زین قامت او روی زمین شد	آن قلب حزینش هدف نیزه کین شد
آنی نرود از نظرم فاطمه جانم
از سوز عطش قلب حسین گشت مشوش	داغ علی اکبر به دل او زده آتش
تا گشت جدا سر زتنش آن مه دلکش	از خون گلویش شده آن خاک منقش
پر پر شده گلبرگ برم فاطمه جانم
لب تشنه سر از پیکر آن شاه جدا شد	بر نوک سنان رأس معین ضعفا شد
قربان به سر کوی وفا بدر دجا شد	منهاج رسل تربت شاه شهدا شد
من «قطره»ی این بحر و برم فاطمه جانم