پوشیده به تن رخت عزا عامی و عالم

چون مرغ شب آهنگ به گلزار بنالم	در روز پریشان و شب تار بنالم
هر لحظه کنم گریه شب و نوحه سرایم	تا صبح به گرد گل رخسار بنالم
دور از وطن افتاده و با مرغ خوش الحان	گه در چمن و گاه به کهسار بنالم
من از سرشب تا به سحر چشم به راهم	کآید سحر من گه دیدار بنالم
چون ابر بگریم زغم جعفر صادق	از ظلم ستم پیشۀ اغیار بنالم
مجروح شده سینه­ام از سودۀ الماس	گه با دل محزون رخ گلنار بنالم
مهلت ندهد دشمن خونخوار زمانی	بنشینم و با خلوتیان حرم یار بنالم
پوشیده به تن رخت عزا عامی و عالم	با عامی و عالم دل افگار بنالم
افغان نکنم بهر دل غمزدۀ خود	از بهر وصی شه ابرار بنالم
از بهر امام ششم شاه شهیدان	با قافله و قافله سالار بنالم
من خاک به سر ریزم و افغان کنم آری	گویم به که در پردۀ اسرار بنالم
هر لحظه که یاد آورم از نالۀ آهش	با اهل سماء ثابت و سیار بنالم
گه یاد نمایم ز دل جعفر صادق	گه بهر حسین عترت اطهار بنالم
گاهی بخداوند کنم شکوۀ اعدا	گه بهر اسیران گرفتار بنالم
گه فکر دل سوخته از زهر نمایم	گه لطمه زنم بررخ گلنار بنالم
من خاک بسر ریزم تا دامن محشر	از بهر غل گردن بیمار بنالم
گل خار نگردد به بر دیدۀ اغیار	«قطره» ز جفای ستم خار بنالم