شمس شموس

این سراپرده که برتر بود از عرش علا

این بود بارگه مجد غریب الغربا

کعبه و طور منا مشعر و معراج دل است

طور موسی بود و قبله گه ارض و سما

گفتم این کاخ مجلل ز که باشد گفتا

بود از خسرو کونین معین الضعفا

در حرم چشم دل و دیده نما باز و ببین

پرده افکنده ز رخ شمس شموس دو سرا

از گریبان فلک شمس چو بیرون آید

بوسه بردارد از این خاک به هر صبح و مسا

ما گدائیم و به طوف حرم خسرو طوس

کو بود مظهر هر لطف و صفا مهر و وفا

گندم از خرمن حسنش به مساکین بدهد

سائلین را بنوازد ز کرم کان سخا

خاک این صحن و سرا با مژگان پاک کنند

حامل عرش و ملک حور و پری شاه و گدا

در حریمش همه آثار خدائی پیداست

چشم دل باز کن و بین همه آیات خدا

توشه راه بگیر از کف سلطان کرم

از برای سفر پر خطر روز جزا

بخشش و جود و کرم عادت و آئین شماست

دستگیری کن از خلق جهان از فقرا

تو غریب الغربائی تو طبیبی و حبیب

به سر کوی عطای تو بود دار شفا

ز آسمان تو تجلی کند آن نور مبین

که تویی زینت آغوش علی اعلا

دست بر دامن شاهی زده ام در عالم

که حبیب است خدا و عزیز طه

مشرق جان من از نور رخش روشن شد

گوشه ابروی او قبله حاجات و دعا

حافظ کشور ایران بود این خسرو طوس

کشتی اش داده نجات از یم و طوفان بلا

از یکی قطره ابر کرم آل عبا

چشمه فیض روان گشته چو دریا دریا