جان عشاق سپندیست که در مجمر توست

ای که دل آئینه دار رخ نیک اختر توست	دل و آئینه و اجسام و صور مظهر توست
دل جان پرور تو پیش حبیب است حسین	منزل دلبر تو در دل مهر انور توست
همه از مردمک دیده رخت می­بینم	آینه دار جمال تو رخ دلبر توست
آنچه در خلد برین چشمۀ حیوان باشد	قطرۀ از قطرات یم جان پرور توست
در دل و آینۀ عالم و عامی پیداست	علت غائی دین تاج ولا بر سر توست
هر شهیدی که می از جام شهادت نوشید	جرعه ای باشد از آن باده که در ساغر توست
زتو پیداست که تو آیت حسنی و جمال	جان عشاق سپندیست که در مجمر توست
همه آفاق پر از فتنه و شر می­بینم	ایمن از رنج بلا فتنه و شر کشور توست
تو که هفتاد و دو تن بهر فدا آوردی	چونکه معراج شهادت حرم و دلبر توست
آب دادی تو حسین نخلۀ دین را از خون	چونکه از روز ازل شوق لقا در سر توست
ای شهنشاه توئی نور دو چشمان بتول	به خدا تاج شهادت شه دین بر سر توست
بامداد قد اکبر که رقم زد جانان	جوهر نقش رقم خون علی اصغر توست
چاک چاک از اثر تیغ و سنان و نیزه	پیش چشم تو به میدان غزا اکبر توست
با لب تشنه اگر طفل رضیع گشت شهید	بهر آنست که شافی نه به جز اصغر توست
تیره شد چهرۀ خورشید مه و ارض و سماء	چونکه بر نیزه عدوان سر مهر انور توست
آیه کهف اگر خوانده سرت بر سر نی	آن زمان بر سر راهت نگران خواهر توست
نیلگون از اثر خون گلوی تو حسین	قطره گوید که حسین جان لب جان پرور توست