قبر کوچکی کند، پشت خیمه پنهان

کودک عزیزم کام خشک عطشان	تشنه جان سپردی در کنار عمان
در مقابل جانان	گشته ای علی قربان
طفل ناز پرور
طفل شیرخواره تشنه تیر پیکان	کام خشک مجروح ای ذبیح عطشان
بس غمت بود افزون	جوی دیده شد پرخون
طفل ناز پرور
سوی خیمه آورد طفل نازدانه	همچو جان شیرین آن دُر یگانه
گفت خواهرم زینب	طفل من به تاب و تب
طفل ناز پرور
قبر کوچکی کند پشت خیمه پنهان	با غلاف شمشیر با دو چشم گریان
از دو دیده دُر می­سفت	شاه دین چنین می­گفت
طفل ناز پرور
از نظر نهان کرد دُر دلربا را	دست کبریا داد گوهر ولا را
گفت کبریای من	این بود فدای من
طفل ناز پرور
مادرش به خیمه منتظر مشوش	گه به یاد اصغر کرده رخ منقش
از شکنجه سیلی	چهره­اش شده نیلی
طفل ناز پرور
باغبان ببیند گر به طرف بستان	گل زدست رفته برلبش بود جان
قطره ترک بتان کن	یاد طفل عطشان کن
طفل ناز پرور