سقّای این طفلان منم

سقای شاه نشأتین گفتا برادر جان حسین	از خیمه ای نور دو عین از آه و افغان شوروشین
بردل نبود تابم	عطشان به لب آیم
لب تشنه اطفال حرم ای قلزم جود و کرم	بنشسته بر رخ گرد غم حلقه زدند بر گردهم
چون آب بود نایاب	افسرده دل بی تاب
سقای این طفلان منم از آهشان حیران منم	از بهرشان گریان منم حیران و سرگردان منم
نبود به کف آرامم	ای یار دل آرامم
افسرده­ام زین مرحله شد تنگ برمن حوصله	بر دام شیر سلسله شد پای دل پر آبله
از طعنۀ خار گل	از آه هزار گل
گفتا عزیز کائنات رو کن سوی شط فرات	شط پیش بحرت گشته مات آبی رسان بر طیبات
از شوق روان گردید	با تاج نشان گردید
عباس میر آن سپاه از امر حکم پادشاه	آن آفتاب مهر و ماه و آنگاه از تیر نگاه
این ناله به گوش آمد	دریا به خروش آمد
آن مشک را سیراب کرد عباس فتح باب کرد	تسکین دل بی تاب کرد یاد شه و اصحاب کرد
از تیر و سنان از پا	افتاد در آن صحرا
آئینۀ آئین من دستت جدا شد از بدن	گفت ای اخا فخر زمن یک دم بیا بالین من
چون نالۀ او شنید	آمد بکنارش دید
برخیز ای نور نظر نتوان کنی اینجا مقر	این دشت پر خوف و خطر آهت به جانم زد شرر
ای سرو سهی قامت	نبود به کفت طاقت
ماه حریم ناس را آن دم سر عباس را	غنچه بهار یاس را آن میر خوش انفاس را
بنهاد به زانویش	دید آن رخ نیکویش
خون را زچشم پاک کرد آن دم گریبان چاک کرد	افشا مه افلاک کرد قطره جهان غمناک کرد
چون روی حسین را دید	آن دم گل وصلش چید