جدا ز تیغ جفا گشت دست خسرو ناز

شهی که آب بقا را به تشنه کامان داد	کنار بحر لب تشنه جان به جانان داد
وفا به عهد الستی که بسته بود نمود	که سینه را هدف تیر نار و پیکان داد
به رتبه بود علمدار شاه تشنه لبان	نجات کشتی دین را ز بحر طوفان داد
شرار آتش آهش ز کام تشنه اثر	ربود آتش غم را به دست عمان داد
گذشت از سر و از دست و جان به راه حبیب	خداش دست یدالهی بهر احسان داد
نشد که آب رساند به لعل تشنه لبان	ولی پیام به اطفال شاه خوبان داد
وضو گرفته ­ام از خون خنجرم اینسان	که این خبر نتوان کس به طفل گریان داد
جدا ز تیغ جفا گشت دست خسرو ناز	خبر به شاه شهیدان بآه و افغان داد
چو عکس یار در آئینه دید شهد لقا	چشید و جان به تبسم حضور جانان داد
صبا به حضرت ام ­البنین بگو عباس	بسوخت جان جهانی تشنه لب جان داد
نشست گرد یتیمی به روی طفلانش	غم فراق نباید که بر یتیمان داد
چو هست زاده ساقی کوثر آن سرور	به دست خضر همانا که آب حیوان داد
سحاب رحمت حق است حضرت عباس	به قطره قطره ای از سلسبیل رضوان داد
عزیز حضرت زهرا نثار لطف مبین	که جان به عشق تو سقا و کام عطشان داد