بحر صبر ذوالجلال

ای فروغ مهر روی ذوالجلال   

صبح رخسار تو را نبود زوال

از عبودیّت تو در عالم شدی     

شمع بزم قصر مصباح جلال

علم را از شاه عشق آموختی     

که شدی کان سخن، بحر کمال

گنج دانش در دل ویران توست  

چون که در ویران بود دُرّ مقال

لشکر غم را تو کردی مضمحل 

کاخ کفر و شرک کردی پایمال

چون خداوند مبین محبوب توست

ره نیابد در دلت رنج و ملال

خواستم آگه شوم از جاه تو       

کردم از پیر خردمندی سؤال

کیست این بانو که عالم محو اوست      

گفت: زینب بحر صبر ذوالجلال

گفتمش: بتوان شناسم قدر او     

گفت: نی نی این بود امر محال

تا شدی چون گوی در چوگان او

پرتو خورشید باشد زین جمال

نه فلک از صبر زینب در عجب 

که کمان گردیده قدش چون هلال

می‌توان ناموس حق را دیدنی   

این بود سرّ خفی، امر محال

بلبل مستان بود مشتاق گل       

قطره دارد روز و شب شوق وصال