دید افتاده به خاک از صدف آن دُر ثمین

نور خورشید ازل مظهر اسما و صفات	شمع ایوان رسل چهرۀ حق را مشکات
خم ابروش صراط است و لبش آب حیات	جسم و جان علی و شافع روز عرصات
صاحب عز و جلال و برکات و حسنات
رهبر آدم و موسی و مسیحا و خلیل	از سخا و کرم و جود و عطا رب جلیل
بود برگمشد­گان ره مقصود دلیل	گنج ادیان خدا مصدر آیات و سلیل
مبدء علم و ادب فضل و کرم جود و برات
در صف کرببلا خسرو اقلیم وجود	بود با عترت و اطهار و خیم سر ودود
گاه بودی به حرم‌خانه گهی قوس صعود	از رخش برقع برافکند به ما چهره نمود
بهر جان بازی او اهل دو عالم شده مات
نور چشمان علی زینت آغوش رسول	روح امکان و وصی حسن و قلب بتول
از جفای پسر زادۀ مرجان جهول	دل زهرا و علی جن و ملک گشت ملول
به در خیمه مکان داشت حسین باب نجات
تا که بشنید حسین صوت عزیز لیلا	رفرف عشق بتازاند به میدان غزا
شورش روز جزا کرد در آن دشت به پا	دید شیر صف هیجاست به چنگ اعدا
از کف خلق علی را شه دین داد نجات
دید افتاده به خاک از صدف آن دُر ثمین	آمد از عرشه‌ی زین خسرو خوبان به زمین
گرد آن پیکر مجروح حسین کرد مکین	در مصیبات علی روح امین گشت غمین
گفت ای روح روان چهرۀ حق را مشکات
اندر آغوش کشید آن شه اقلیم صفا	قامت سرو سمن­سای چمان لیلا
به سوی خیمه­گه آورد به صد شور و نوا	گشت زینب خبر از شاه و گل باغ وفا
آمد و دید که برجسم علی نیست حیات
گفت نور بصرم اکبر شیرین حرکات	جان سپردی لب عطشان به لب آب فرات
زچه پرپر شده‌ای نوگل باغ حسنات	کشتۀ راه خدا مظهر اسما و صفات
گهر بهر ولا اکبر عالی درجات
قامتم گشته کمان ازغمت ای نور بصر	ماه رخسار تو از تیغ شده شق قمر
چون روم بی­گل روی تو علی جان به سفر	از مصیبات تو کونین شده زیر و زبر
کاش می­گشت علی عم کرامت به فدات
افتاده سرِ خاک سیه پیکر تو	گشته منشق زجفا تارک مهر انور تو
هست محزون و پریشان به حرم مادر تو	خاک این کرب و بلا بود مگر بستر تو
جان من باد فدای تو و آن مهر و وفات
غرق در خون شده لعل لب و سیب زغنت	نتوان بوسه زنم بر لب شکر شکنت
خاک این کرببلا بوده عزیزم وطنت	کفنی نیست مرا تا که بپوشم به تنت
دختر سر خداوند پریشان شد و مات
به حق ذات نبی ای صمد لم یزلی	به مه برج شرف میر عرب ذات علی
به حسین و حسن و فاطمه ای رب جلی	جرم ما بخش به شأن علی و ذات نبی
«قطره»ای هستم از این ابر کرم باب نجات

امام علیه السلام در بالین علی اکبر

بهار معرفتِ نخل لایزال علی جان	شهید راه خداوند بی‌مثال علی جان
قدم زداغ تو گردید چون هلال علی جان	دلم شد از غم روی تو پر ملال علی جان
نهال گلشن توحید لایزال علی جان
برای ماتمت ای نور چشم عالم و آدم	زغم قرین شده در باغ خلد حیدر و خاتم
ز جای خیز ببین شد جهان زمرگ تو درهم	ملک به عرش نهادند سر به زانوی ماتم
فتاده‌ای ز چه ای شمع بی‌مثال علی جان
چراغ محفل زینب فروغ طلعت توست	قوام هستی او از قیام قامت توست
بلند پایه‌ی بختم به عزم همت توست	مدام چشم دلم سوی کاخ رفعت توست
دلم به مهر ولای تو هست و آل علی جان
سفر زشهر فنا کرده‌ای به ملک بقا	زدست فتنۀ ایام و ظلم قوم دغا
زماتم تو به پا شد قیامت عظما	در انتظار تو زینب بود به خیمه سرا
به حضرت تو دلم بود اتصال علی جان
به روی خاک فتادی علی تو نور دو عینی	تو شبه روی رسول انام بدر حنینی
اگر شهید در این سرزمین زتیغ و سنینی	به راه قادر یکتا تو ارمغان حسینی
به ماه مکه تو را بود اتصال علی جان
چرا به خاک فتادی عزیز دانه لیلا	زجای خیز ببین یک دمی در این صحرا
به گرد قامت سرو تو ای گل رعنا	در این دیار پرآشوب کرده‌ای ماوا
قدم ز بار غمت گشته همچو دال علی جان
صبا ببر خبر از این زمین به سوی مدینه	بگو به حضرت صغرا که ای خجسته حزینه
بیا به دشت بلا و ببین زفتنه و کینه	شهید گشت علی نور دیدۀ تو حزینه
وجود «قطره»ای از تو شد محال علی جان

مصیبت شاهزاده علی اکبر علیه السلام

چون ماه مشرق دل لیلای غمگسار	آمد به سوی خیمه­گه از رزم و کارزار
شبه رسول و ماه حرم شمع انجمن	برکف گرفته همچو علی تیغ آبدار
آن صورتی که آینۀ روی شاه بود	از تشنگی نشسته به روی مهش غبار
منهاج آسمان جلال و جمال عشق	آمد حضور مظهر حق خسرو کبار
بس جلوه کرد نور رخش در سمای دل	رفت از کف ملایک کونین اختیار
آن زهره شد مقابل خورشید کائنات	با صد کرشمه کرد از آن رتبه افتخار
برخاک پای خسرو دین بوسه زد بگفت	من سوختم زآتش هجر رخ نگار
بابا ببین که مرغ روانم شده کباب	از چشمۀ حیات لبت کام من برآر
مهمان کنار آب بسوزد ز تشنگی	تو بحر رحمتی به جهان صاحب اختیار
لب را حسین برلب اکبر نهاد و گفت	آب بقا بنوش و برو سوی کارزار
لعل لبش به لعل امام مبین نهاد	چون خشک دید لعل پدر گشت غمگسار
شد سوی رزمگاه روان شبه مصطفی	از صولتش خمید قد چرخ نابکار
تا آن دمی که از سر زین شد به روی خاک	گفت ای عزیز فاطمه باب بزرگوار
جانم به لب رسید به بالین من بیا	جسمم چو طوطیا شده از ظلم نابکار
پروانه­ام به گرد رخت جان سپرده­ام	جانم چو ارمغان بود ای شمع شام تار
آمد حسین بر سر بالین اکبرش	دیدش که نیست برکف او صبر و اختیار
در برکشید جسم لطیفش به گریه گفت	ای نور چشم زینب و لیلای بی‌قرار
برخیز تا به سوی خیامت برم علی	زینب نشسته بر در آن خیمه انتظار
گه بوسه زد به لعل لبش گاه گریه کرد	از دود آه او شده خورشید شرمسار
ای «قطره» آسمان ولایت چنان گریست	سکان عرش و فرش و سماوات شد فگار