ای فروغ انجمن آرای من
نور چشم و دیده بینای من
روشنی بخش جهان سرمدی
راحت جان و روان احمدی
فاطمه ای فاطر اسماء دین
ناخدای کشتی دریای دین
چون ستایش می کنی خلاق را
کرده ای روشن همه آفاق را
از جفای مشرکین قلبت شکست
بر رخ خورشید گرد غم نشست
رفتی و جانا ببین غمدیده ام
سیل اشکم میچکد از دیده ام
تا که رفتی از بر ای آرام جان
تیره شد خورشید و روی آسمان
فاطمه حلال هر مشکل تویی
کشته ایجاد را حاصل تویی
چتر ماتم بر فلک شد استوار
خون چکید از دیده ابر بهار
کودکانت را پریشان کرده ای
مرتضی را مات و حیران کرده ای
شد خزان فصل خزان گلزار تو
غرق خون شد کودک گلنار تو
سایه ات کی رفته زهرا از سرم
ز آه طفلانت پریشان خاطرم
لطمه بر خورشید اسما کس نزد
بر رخ گلبرگ زهرا کس نزد
آن ستمگر بزد بر مقنعه
نیلگون شد روی مهر و قائمه
بس چکید از ابر دیده سیل خون
قطره شد دریای وحدت نیلگون
روان شد مرتضی با قلب پر غم
به سوی کعبه مقصود عالم
علی آمد کنار قبر زهرا
دل مجنون او گم کرده لیلا
نشسته با دل محزون و خسته
کنار مرقد پهلو شکسته
بگفتا یک جهان جان من این جاست
فروغ دیده، جانان من این جاست
خزان آمد به سوی بوستانم
که ویران کرد باغ و آشیانم
برون آور سر از خاک و نظر کن
شب آدینه را با ما سحر کن
تمام کودکانت قلب رنجور
پریشان در حریم وادی طور
چه طوری صد هزاران پور عمران
در این وادی بود سر در گریبان
ببین رخسار طفلانت شده زرد
نشسته بر جمال کودکان گرد
برای زینبین و قلب زهرا
ز اشکش دامن دل کرد دریا
ز بوی تربت زهرای اطهر
مشام جان عالم شد معطر
شود یک قطره اشک سوگواران
که زاد راه انس و خلق امکان