بردار سر از خاک دمی فاطمه جانم

تا رفت از این دار فنا دختر خاتم	گردید پریشان زغمش عالم و آدم
تا دید علی مرغ دلش در دل خاک است	شد قامت سلطان قِدم از غم او خم
جبریل امین از طرف ذات الهی	بر طارم افلاک زده پرچم ماتم
بنشست پریشان به سر تربت زهرا	گفتا تو ایا قائمۀ عرش معظم
ذکر من و اطفال پریشان تو این است	گو آن که به ما بود معین یاور و همدم
بردار سر از خاک دمی فاطمه جانم	کشتی یتیمان بنگر غرق یم غم
از آه حسین و حسن و زینب و کلثوم	بنشسته به روی گل رخسار تو شبنم
از اشک بصر گل کنم این خاک مزارت	بر باد دهم زآه دلم خرمن عالم
گوید که بیا ای شه اورنگ رسالت	بگذار به زخم دلم ای شاه تو مرهم
این قطره ببین از غم خاتون قیامت	ریزد ز بصر اشک غم ارواح مکرم