نیمۀ شعبان خدا از مهر رویش پرده بگرفت

هاتفی در فرش از عرش برین آمد خوش آمد

با بشیر حی رب العالمین آمد خوش آمد

ابر رحمت بهر تنظیم گلستان عوالم

با نسیم جانفزا در شهر دین آمد خوش آمد

در همه ذرات امکان گفت پیک لایزالی

مالک ملک مشیت شاه دین آمد خوش آمد

پرده‌دار پردۀ ناموس رب العالمین

از حجاب غیب سلطان مبین آمد خوش آمد

نیمۀ شعبان خدا از مهر رویش پرده بگرفت

دید رویش گفت جنات آفرین آمد خوش آمد

زد قدم در ملک امکان خسرو جود و کرامت

گفت حق مرآت خیر المرسلین آمد خوش آمد

عدل گستر صاحب تاج و لوای کبریا گفت

گاه میلاد ولی عالمین آمد خوش آمد

روشنی بخش جهان آفرینش عسکری گفت

مبدأ علم صراط نستعین آمد خوش آمد 

وارث پیغمبران و اولیاء الله سرمد

خسرو کل اولین و آخرین آمد خوش آمد

انجمن آرای این جشن ولی عصر می‌گفت

مظهر حق احسن للخالقین آمد خوش آمد

گو به خاص و عام خلق کن فکان الحمد لله

از پی ترویج دین حبل المتین آمد خوش آمد

دست حق در آستین دارد ولی الله مطلق

یاور ما و شما علم الیقین آمد خوش آمد

آن گل نرگس شکفته در گلستان ولایت

عندلیب گلشن کون آفرین آمد خوش آمد

از نظر غائب نباشد دیده حق بین خواهد آمد

تا ببینی مشعل عین الیقین آمد خوش آمد

غیر مهدی در عوالم حجتی نبود یقین دان

مهدی موعود روح مؤمنین آمد خوش آمد

چرخ افلاک مشیت در کف والی بود

خالق ذرات و کون و ماء و طین آمد خوش آمد

عالم امکان عدم باشد بَرِ روح ولایت 

مظهر حق ذات معنی آفرین آمد خوش آمد

قدرتی ما فوق دست کبریایی نیست نیست

گو به باطل حافظ قرآن و دین آمد خوش آمد

قطره می گوید زمان کامرانی شد از آن رو

آن که می‌بخشد گناه مذنبین آمد خوش آمد

منتقم آمد کشد از کفرکیشان انتقام

بهر اثبات دم سلطان دین آمد خوش آمد

مصباح هدی، سرّ خدا، مشعلۀ عشق

چشم دل مخلوق جهان سوی تو باشد

معراج لقا گوشۀ ابروی تو باشد

آن کعبۀ مقصود که در امن و امان است

ای مظهر الطاف خدا کوی تو باشد

ذرات جهان پرتو خورشید تجلی

ای شمس فروزنده ثناگوی تو باشد

آن نزهت فردوس برین خلد مصفی

عطر چمن آرای گل روی تو باشد

مصباح هدی، سرّ خدا، مشعلۀ عشق

آن قدرت حق در ید و بازوی تو باشد

آن فلک نجاتی که در این بحر گرانست

آن بستگیش طرۀ گیسوی تو باشد 

گاه ولادت شه دین، صاحب زمان

آمد ندا ز پرده که گاه ظهور شد

گاه ظهور مطلع اللهُ نور شد

گاه ولادت شه دین، صاحب زمان

بر پا قیام جشن و بروز و ظهور شد

با چشم فاطمه نظری کن به کائنات

بر پا قیام جشن برای ظهور شد

حق با زبان فاطمه گفتا به کائنات

از صد هزار پرده تجلی نور شد

خلاق صبر و هاتف غیب و شهود گفت

گاه نشاط و عشرت و شادی، سرور شد

از رخ گرفته پرده آینۀ حق نمای حق

افشا جمال مظهر حی غفور شد

موسی دل به طور تجلی برفت و دید

جلوات نور از شجر قاف طور شد

از بهر انتظام محفل جشن امام عصر

نیروی نه سپهر و جیش ملک فوج حور شد

از بس ملک ز عرش برین آمده به فرش

بسته به روی خلق عبور و مرور شد

لبریز جام و ساغر و مینا خم و صبو

از چشمۀ حیات و شراب طهور شد

بیدار کی شوی که به خواب اندری چنین

گاه وصال و موسم درک حضور شد

قطره مخربان دین و ستمکار روزگار

مأوایشان به ویل به امر غفور شد

گفتم که خدا را نتوان دید، توان دید

ای آن که جهان قطره‌ای از جوی تو  باشد

دریای مشیت ز هیاهوی تو باشد

در تحت لوای تو نه این ملک جهان است

ارکان ملک لشکر نیروی تو باشد

هر لحظه کنم سیر در این ارض و سماوات

پیش نظرم طاق دو ابروی تو باشد

محراب نماز من و مخلوق عوالم

ای کان ملاحت همه ابروی تو باشد

ای حجت حق قائمۀ عرش مشیت

هر دیده ذرات جهان سوی تو باشد

آن وصف لقایی که خدا گفت به قرآن

آن دیدن وجه و رخ نیکوی تو باشد

گفتم که خدا را نتوان دید توان دید

آن آینۀ ذات هو الهوی تو باشد

آفاق که در فلک امانند از آن رو

چون بسته به یک تار سر موی تو باشد

آن قبله که در قائمۀ عرش معلاست

آن زادگه کعبۀ یاهوی تو باشد

ای منتقم خون شهیدان حسینی

تا کی به نهان قدرت و نیروی تو باشد

سرهای همه دشمن آئین محمد

در صحنه میدان غزاگوی تو باشد

ای غنچۀ بشکفتۀ گلزار ولایت

عطرات جهان ذره‌ای از بوی تو باشد

ای صاحب تیغ دو سر شاه ولایت

جاء الحق حق نقش به بازوی تو باشد

تا ظل ولایت به سرت هست ولیّی

قطرات دل قطره ثناگوی تو باشد

مخور غم گاه شادی و ظفر نزدیک می‌باشد

الهی کی قیام حجت اثنی‌عشر گردد

شود گاه قیام و شام هجرانش سحر گردد

مخور غم گاه شادی و ظفر نزدیک می‌باشد

بشیر آرد خبر هنگام شادی و ظفر گردد

به صد امید دعوت می‌کنم مخلوق عالم را

برون از پردۀ غیبت ولی منتظر گردد

برادر صبر کن حق صابرین را دوست می‌دارد

رها از دام محنت عاقبت خیل بشر گردد

خدا را پرده را بردار از آئینۀ آئین

که بر دشمن ثبات معجز شق القمر گردد

یقین دارم امام واجب التعظیم می‌آید

شود گاه ظهورش نخل دین پربار و بر گردد

بنای کفر کاخ ظلم را ویرانه می‌سازد

به حکمش قلعۀ نمرودیان زیر و زبر گردد

بگیرد انتقام خون ثار الله از ظالم

شود روزی که شیرین کام نی از نیشکر گردد

شود جاری و ساری چشمۀ آب حیات علم

نهال کشتۀ دین خدایی پر ثمر گردد

خداوندا جهان شیعه را پر ناز و نعمت کن

که هر آزاد مردی ایمن از خوف و خطر گردد

برای کودک شش ماهۀ عطشان ثار الله

که غمگین مادر آفاق افسرده پدر گردد

امام واجب الطاعت برای عمه اش زینب

که جاری سیل اشکش از بصر گردد

جهان نبود بهای تار گیسوی علی اکبر

برای دین خضاب از خون رخ خیر البشر گردد

اگر دریا شود جوهر قلم اشجار نتواند

نویسد شرح قاسم را که عالم با خبر گردد 

برای خاطر دین شد جدا دست علمداری

که تا روز جزا احکام قرآن مستقر گردد

نیاورده جهان دیگر چو عباس وفاداری

فدای دین حق این آیت شمس و قمر گردد

ندیده دیده‌ای مانند زینب قهرمان صبر

که هفتاد و دو قربان دیده صبرش مفتخر گردد