از خون حنجر تو کنم گیسوان خضاب

دامن کشان به دامن این دشت رو کنم

با مرغ آشیان دلم گفتگو کنم

از هر طرف روانه شوم با دل پریش

هر لحظه ای وصال تو را آرزو کنم

گاهی به خیمه گهی سوی حربگاه

سرگشته هر طرف بروم جستجو کنم

آمد کنار نعش برادر به گریه گفت

شاه نجف کجاست تو را رو به رو کنم

آب روان که نیست میسر برای من

از اشک دیده جسم تو را شستشو کنم

از تیغ و تیر و خنجر و نوک سنان و نی

خواهم که زخم های تنت را رفو کنم

بر بوسه گاه جد و پدر بوسه زد بگفت

کو رأس انورت که به او گفتگو کنم

پرپر ببینمت گل زینب به روی خاک

بردارمت ز خاک و چو گل برگ بو کنم

چون نیست ممکنم که سپارم تو را به خاک

بسپارمت به خالق و آشفته مو کنم

از خون حنجر تو کنم گیسوان خضاب

رسوا یزید و مردم بی آبرو کنم

بگذارمت به دامن صحرا حسین من

افسرده سوی دیر و خرابات رو کنم

زهرا تو را ز خون جگر پرورانده بود

جسم تو را ببینم و من یاد او کنم

گر قطره ام ز آه دل زینب حزین

گلگون ز اشک دامن و روی نکو کنم

همچو کشتی شکسته رو به ساحل کرده‌ایم

بر سر کوی تو ما از شام ویران آمدیم	با غزالان حرم جمع پریشان آمدیم
ای عزیز فاطمه با کودکان زار تو	با ولی حق تعالی عابد بیمار تو
آمدیم از شام غم افزا پی دیدار تو	مو کنان مویه کنان سر در گریبان آمدیم
ما به یاد روی تو طی منازل کرده‌­ایم	همچو کشتی شکسته رو به ساحل کرده­‌ایم
بر سر قبر تو با اطفال منزل کرده‌­ایم	آگهی از حال ما مفتون و حیران آمدیم
قامت سجاد از داغت کمان گردیده است	از کف اطفال تو صبر و توان گردیده است
خواهرت زینب امیر کاروان گردیده است	که به طوف کوی تو افسرده نالان آمدیم
بعد قتلت دستگیر و واله و حیران شدیم	اندرین وادی حیرت جمله سرگردان شدیم
از جفای ظلم عدوان بی سرو سامان شدیم	تا به معراج حقیقت راحت جان آمدیم
تا که در ویرانه ما را گشت منزل روز و شب	در خرابه جان ما غمدیدگان آمد به لب
خانۀ بی سقف و بام میهمان یاللعجب	ما برون از شام غم با چشم گریان آمدیم
ظلم بی حد و حساب فتنه‌­های رنگ رنگ	آه از شام خراب مردم بی نام و ننگ
بر سر ما می‌­زدند از بام خاک چوب و سنگ	بی سر و سامان شدیم تا به سامان آمدیم
بزم ماتم را در این عالم مهیا کرده‌­ایم	جان شیرین را فدای حق تعالی کرده­‌ایم
در دل ذرات مافیها تو مأوی کرده	ما چو مهری از پی خورشید تابان آمدیم
رنج راه شام و تن رنجور پا پر آبله	قلب محزون حال خسته دل شکسته سلسله
نیست دیگر در کف ما صبر و تاب حوصله	که چنین محزون سرگردان حیران آمدیم
شاه مظلومان تو در خواب خوش و ما غمگسار	قاسم و عباس اکبر عون داری در کنار
جان نثاری گرد شمع عارضت پروانه‌­وار	ما به سان قطره در دریای عمان آمدیم
تا قیامت پرچم جان بازی‌ات برپاستی	دستگیر خلق عالم شافع فرداستی
تو عزیز حق تعالی زهرۀ زهراستی	عندلیب آسا به گلزار تو نالان آمدیم
از فراقت یوسف جان پیر شد یعقوب عشق	داد از کف صبر و طاقت از غمت یعقوب عشق
ابر آسا دیده گریان طالب مطلوب عشق	همچو یوسف ما به نزد پیر کنعان آمدیم

پنهان به زیر تیغ و سنانم بیا بیا

ای عندلیب گلش جانم بیا بیا	آرام جان و روح روانم بیا بیا
از مشرق خیام برون آمدی مهین	آخر ببین تو آه و فغانم بیا بیا
ای میر کاروان یتیمان بی گناه	رفت از کفم شکیب و توانم بیا بیا
این دشت گر مخوف و عدو در کمین بود	ای رهنمای دل شده­‌گانم بیا بیا
حیران شدی به دامن صحرا برای من	هر دم به سوی تو نگرانم بیا بیا
هر لحظه‌ای صدای تو بر گوش می‌­رسد	از چشم تو اگر که نهانم بیا بیا
خوب آمدی که تا ز نهالم بری بری	در طرف دشت گشته مکانم بیا بیا
بردار برقع را ز جمال دلت ببین	از هر طرف نهان و عیانم بیا بیا
گر نیستم مقابل روی تو خواهرا	پنهان به زیر تیغ و سنانم بیا بیا
بانوی بانوان تو که ره گم نکرده‌ای	خوش آمدی به نام و نشانم بیا بیا
چون کـَشتیـَم به قلزم خون گشته غوطه ور		در جسم من که نیست روانم بیا بیا
زیر سنان و نیزه و شمشیر و تیغ تیز	ای خواهر عزیز نهانم بیا بیا
می­‌خواستم که روی تو بینم دم ممات	یک دم نداد شمر امانم بیا بیا
ای قطره گفت شاه شهیدان به خواهرش	تو یاوری به غمزدگانم بیا بیا

بنشین برای خاطر زهرا برابرم

چون دولت وصال تو باشد میسرم	برتر زآفتاب سماوات اخضرم
مانند صید اگر به کمند توام اسیر	مشتاق برجمال خط و خال دلبرم
من عاشق جمال تو باشم عزیز من	افکنده آفتاب قدت سایه برسرم
در هر کجا که روی کنم با دل حزین	آئی به سان صبح سعادت تو از درم
یک عمر از پی تو دویدم به کوه ودشت	تا شد وصال جلوه‌ی رویت میسّرم
سیّاره‌ی سمای تو بودم شبانه روز	لیکن ز پرتو رخ تو ذره پرورم
مجنون شدم برای تو در دشت و کوهسار		عنقای جان نشسته برای تو بر سرم
تو شاه ملک عالم لاهوتی ای حسین	من زینب ستم کش افسرده خاطرم
بعد از نبی و فاطمه و مرتضی حسن	بودی به هر بلیه تو غمخوار و یاورم
تقصیر ما چه بود مگر خسرو بقا	صف­ها به صف کشیده عدو در برابرم
یک دم عزیز فاطمه سلطان خانقین	بنشین برای خاطر زهرا برابرم
بر رزمگاه عزم روان کرده‌ای ولی	کی می­شوم رضا بروی یک دم از برم
مهریه بتول بود قلزم فرات	از تشنگی کباب شد قلب اطهرم
دامن کشان من از پی تو می­روم به دشت	تا از نهال وصل تو من بار و بر برم
آتش اگر به خرمن صبرم زده عدو	در بوتۀ ولای تو همچون سمندرم
در خیمه‌گاه از اثر آه آتشین	می­سوزد از عطش دل عطشان اصغرم
از بهر خاطر تو امام مبین حسین	جاری بود زدیده‌ی دل عقد گوهرم
قطرات اشک می­چکد از چشم کائنات	زآن رو که می­رود سوی میدان برادرم
«قطره» هنوز خیمه‌ی ثاراللهی به پاست	از دولت جلالتش آسوده خاطرم

مصیبت حضرت زینب علیهاالسلام - 2

دختر زهرا فروغ شمس ولایت	نور رخ شمع بارگاه جلالت
زینب کبری عزیز حیدر کرار	منبع فیض و عطا و جود و کرامت
علت ایجاد خلق عالم امکان	عصمت اعظم گل نهال رسالت
بندۀ درگاه حق مبلغ قرآن	معنی شمس و ضحا و صبح سعادت
تا متولد شد آن ریاض ریاحین	شد زقیامش به پا هزار قیامت
همچو علی در بیان در عالم ایجاد	صاحب اعجاز و فضل و نطق و بلاغت
رهبر دین رهنمای عالم و آدم	حامی دین خدا خدای فصاحت
زهرۀ زهرا مهین کشور هستی	گوهر دریای صبر و جود و عنایت
هر که پناهنده شد به درگه لطفش	می­رود از این سفر به شهر سلامت
آه از آن دم که در مقابل زینب	شاه شهیدان چشید شهد شهادت
بانوی عصمت زظلم کوفی و شامی	غرقه‌ی خون شد دلش ز تیر ملامت
شد دل فرزند بوتراب مشوش	بس که شنید از سپاه شام شماتت
گشت سراسیمه رو به سوی نجف	گفت که ای پادشاه روز قیامت
پیکر عریان زجور کینه‌ی عدوان	روی تراب اوفتاده آن قد و قامت
بحر مروّت اسیر سلسله گردید	خیمه و خرگاه شاه رفت به غارت
یک نفر از آن سپاه شوم جفاکار	بر مه برج شرف نکرد حمایت
«قطره» دل بحر خون شد از این غم	در کف زهرا نه صبر ماند نه طاقت