موسی جعفر سرش بنهاده بر زانوی غم

صادق آل محمد قبله کروبیان	شد شهید از زهر کین مصباح عرش آسمان
رفت آن آموزگار مکتب علم لدن	بحر احسان قلب پرخون در حیات جاودان
یک دلی بی‌غم نباشد از کهین و از مهان
موسی جعفر سرش بنهاده بر زانوی غم	قامت معصومه خم گردید از بار الم
شد جهان ماتمکده از نالۀ اهل حرم	شد زعدلش واژگون قصر خطا کاخ ستم
صبر و طاقت داده از کف از غمش پیر و جوان

دل او ز تیر طعنه شده همچو لجّۀ خون

دل شیعیان از این غم شده غرق خون پریشان	که به فصل گل خزان شد هله بوستان جانان
که نموده است پرپر گل بوستان زهرا	چه قیامتی به پا شد ز فغان عندلیبان
دل صادق محمد ز جفا و زهر کینه	شده غرق خون و مجروح ز جفا و ظلم عدوان
شده زآه آتشینش دل عالمی مشوش	دل عالمی مشوش شده زآه اهل عرفان
چه قیامتی به پا شد ز قیام این قیامت	که ز نای نی شنیدم به دو صد دلیل و برهان
که امام حق مطلق شد از این سرای فانی	قد سرو بوستانش شده خم چو طاق ارکان
چو روان عالم کن ز حیات دست شسته	که اقامۀ عزا شد به تمام ملک امکان
دل او ز تیر طعنه شده همچو لجّۀ خون	که به جای اشک خون ریخت به خط عذار و مژگان
به خدا شکسته قلبی که کنوز علم دین بود	بود این خزینه مبدأ که نزول کرده قرآن
در علم باز کرده به رخ تمام عالم	اثرات بندگیّ‌اش بود این کتاب ادیان
که سرشک چشم «قطره» شده همچو سیل جاری	ز برای قلب مجروح شده مرهم دل و جان
به سحاب غیب پنهان شده مهر آفرینش	که بسوخت آتش هجر دل کافر و مسلمان