علیِّ عالی اعلا ولیِّ یکتایی |
برای بردن دل کرده خود آرایی |
به کنه معرفتش پی به جز خدا که برد |
که شاهدم بود احمد به حق یکتایی |
به غیر دست ولایت کسی در امکان نیست |
به خاک تیره دهد هستی و توانائی |
چو دست حق گل آدم سرشت روز ازل |
علی دمید در آدم روان و گویائی |
علی وکیل خدا زامر حق به آدم داد |
سریر تاج رسالت مقام مولائی |
بتول جان رسولست جلوه علوی |
که فیض بخش جهانست و علت غائی |
غبار درگه زهراست توتیای بصر |
ضیاء شمس جهانست و کحل بینائی |
ده و چهار بود علم در صحیفه زهرا |
نوشته بر ورق لوح عرش اعلائی |
علی، محمد و احمد بتول با حسنین |
صراط غیب و شهودند سِـرّ یکتائی |
به ذات لایتناهی خالق متعال |
که قطره ایست دو امکان ز بحر زهرایی |
بزن تو دست توسل به طرف دامن او |
گدای را بنوازد دهد توانائی |
ای که سر از پرده در آورده ای |
سر ز مشارق به در آورده ای |
شمس ضحی جلوه گر آورده ای |
مطلع شمس و قمر آورده ای |
ناصر خیر البشر آورده ای معجز شق القمر آورده ای |
|
بس که عیانی تو نهان گشته ای |
کی تو نهانی و عیان گشته ای |
والی فیاض جهان گشته ای |
رازق مخلوق زمان گشته ای |
با ید قدرت ثمر آورده ای کشت و بر و نخل و بر آورده ای |
|
خواست خدا جلوه نمایی کند |
جلوه نمائی خدایی کند |
خلق کند خلق و خدائی کند |
مدحت آن علت غائی کند |
رمز قضا و قدر آورده ای نور و ضیاء بصر آورده ای |
|
ذات خداوند بود لامکان |
آینه ذات ندارد نشان |
داشت گهر در دل دریا نهان |
در دل دریا گهر بـی کران |
جلوه نما این دُرّ آورده ای بحر ولا و گهر آورده ای |
|
کرد بنا بر لب بحر بقا |
با ید قدرت به خدایی خدا |
طاق بنا را زده دست ولا |
گشت بنا مبدء ذکر و ثنا |
کعبه و بیت و حجر آورده ای رو به حرم هر بشر آورده ای |
|
صاحب آن خانه ندانی که کیست |
مقصد و مقصود از آن خانه چیست |
مخزن گنج و گهر گوهریست |
آن که عیان سِـرّ جلی و خفیست |
سِرّ خفی در نظر آورده ای مژده وصل و ظفر آورده ای |
|
مرغ حیات ملکات سما |
سیر نماید صفحات سما |
نور ضیاء لمعات ولا |
جلوه نما در طبقات علا |
نور هدی جلوه گر آورده ای لیل و نهار و سحر آورده ای |
|
فاطمۀ بنت اسد بامداد |
رو به سوی کعبه و مقصد نهاد |
آمد و چشمش به حرم تا فتاد |
گفت که ای خالق کون و عباد |
خالق کون و قدر آوردهای خوش تو مراد در نظر آوردهای |
|
بر در این خانه پناهنده ام |
چون که تویی خالق و من بنده ام |
دیده به رخسار تو افکنده ام |
من ز فروغ تو فروزنده ام |
نور ضیاء بصر آورده ای عنصر علم و هنر آورده ای |
|
کاشف اسماء به وجود آمده |
در حرم کعبۀ جود آمده |
وز بر خلاق وَدود آمده |
در همه آفاق سرود آمده |
قطره ز دریا گهر آورده ای همچو دلی در نظر آورده ای |
هان خسرو ارض و سما باشد علی مرتضی |
در ما یُری و لا یُری باشد علی مرتضی |
در صدر سدر المنتهی باشد علی مرتضی |
نور سراج ماسوی باشد علی مرتضی |
در قرب حق با مصطفی باشد علی مرتضی منهاج و معراج دعا باشد علی مرتضی |
|
مجری قرآن از قـِدَم، صمصام سرُّ اللهی است |
والی ملک ذوالکرم در کون وجه اللهی است |
لوح و قلم،صفحه رقم تصویر شاهنشاهی است |
ما فوق دست خلق دست ولی اللهی است |
فرمانده امر قضا باشد علی مرتضی اسماء حسنی در بنا باشد علی مرتضی |
|
در شأن شاه لافتی آمد کتاب هَل اتی |
دریای فضل هل اتی بحری بود بی منتهی |
از کنه ذات لافتی، آگاه باشد مصطفی |
ذات علی و مصطفی از حق نمیباشد جدا |
نص کتاب مصطفی باشد علی مرتضی سـِرّ خدای کبریا باشد علی مرتضی |
|
از امر رب العالمین روح الامین پیک امین |
از عرش تا فرش برین روح القدس با حاملین |
گه از یسار و گه یمین صف بسته گرد شاه دین |
گفتند با حبل المتین ای رحمة للعالمین |
صاحب لوا، تاج ولا باشد علی مرتضی برخلق عالم مقتدا باشد علی مرتضی |
|
از نزد جانان آمده با فـرّ و عزت جبرئیل |
در پیشگاه مصطفی از درگه رب جلیل |
گفتا امین وحی حق ای خلق عالم را دلیل |
باشد وصی تو علی صاحب جمال است و جمیل |
آئینه از سر تا بپا باشد علی مرتضی سر تا به پا قبله نما باشد علی مرتضی |
|
از امر حق آراسته با دست قدرت منبری |
در صدر منبر رفت و گفت با صولت پیغمبری |
دست یداللهی گرفت سلطان فضل و دلبری |
بر پا لوای عدل کرد کاخ ستم شد اسپری |
گفتا ولی کبریا باشد علی مرتضی گنجینه علم خدا باشد علی مرتضی |
|
گفتا نبی با خاص و عام از امر حق کردم قیام |
از بدو خلقت تا قیام در دست ما باشد زمام |
باشد علی والا مقام حجت به عالم شد تمام |
سرّیست از اسرار حق نصب ولی الله امام |
کشتی دین را ناخدا باشد علی مرتضی «قطره» امام مقتدا باشد علی مرتضی |
|
آن کیست کو گیرد به کف دامان لطف شاه را |
آن کیست در قرآن حق یابد امین راه را |
نتوان شناسد این بشر آن مظهر الله را |
با دیده حق بین ببین روی ولی الله را |
مشکل گشا دست خدا باشد علی مرتضی دست خدا مشکل گشا باشد علی مرتضی |
|
هر دلبری دلبست اوست هستی همه از هست اوست |
این تیر ناز شصت اوست در کاخ دل بنشسته اوست |
طومار خلقت دست اوست سررشتهها پیوست اوست |
هر دلبری پابست اوست عالم همه سرمست اوست |
گردون مدار این بنا باشد علی مرتضی آن مبدأ فیض و عطا باشد علی مرتضی |
|
نقاش این نقش و نگار که بود به جز پروردگار |
این طاق که بود استوار باشد به حکم هشت و چار |
آن کیست در لیل و نهار گوید مدیحش کردگار |
آن تاج بخش تاجدار آن مظهر پروردگار |
بخشنده جرم و خطا باشد علی مرتضی در محشر روز جزا باشد علی مرتضی |
|
روح و حیات جسم و جان در تحت فرمان علیست |
خورشید و ماه آسمان شمع فروزان علیست |
در هر کجا مخفی عیان جانان ثنا خوان علیست |
آن پرتو الله نور از مهر تابان علیست |
خلاق مصباح و ضیاء باشد علی مرتضی نور سراج انبیاء باشد علی مرتضی |
|
سبع الثمانی را بخوان سرّ سویدا را بدان |
از آیه کن فیکون فر هویدا را بدان |
شو تابع علم لدن مخفی و پیدا را بدان |
با دیده دل چشم دل مخفی و پیدا را بدان |
آن منطق وحی و ندا باشد علی مرتضی مسجود خلق ماسوی باشد علی مرتضی |
|
سیاره در اسما شدم پنهان شدم پیدا شدم |
واله شدم شیدا شدم قطره شدم دریا شدم |
پویا شدم جویا شدم بینا شدم گویا شدم |
در قاف دل عنقا شدم محو رخ مولا شدم |
دیدم عیان در هر کجا باشد علی مرتضی از شش جهت صاحب ندا باشد علی مرتضی |
|
ساقی بیاور جام را جام می گلفام را |
بین شور خاص و عام را در گردش آور جام را |
از قطرهای باده ببر از دست ما آرام را |
بشکن بت و اصنام را بر ما رسان پیغام را |
ساقی سیمین ساق ما باشد علی مرتضی در لا یری و ما یری باشد علی مرتضی |
طلسم گنج دانش بشکن و سدّ من و ما را |
تو در مافوق ملک آفرینش بین تجلّا را |
تو که در عالم ذر در بساط کبریا بودی |
ندیدی عکس صورت آفرین سرّ معمّا را |
ملائک، حاملین عرش و او ادنی نمیبینند |
تجلی خدا و زهرۀ اسماء زهرا را |
پر مرغ حیات بسته این قاف را کن باز |
کند سیر سماوات علا، عرش معلّا را |
بود معراج قرب حق تعالی سینۀ زهرا |
که میبوسید ختم المرسلین آن گنج اسما را |
ز اسمای جلال کبریایی میتوان یابی |
رموز آیۀ تطهیر و سرّ آل طاها را |
اگر از کنه ذات خود تو بشناسی محمّد (ص) را |
توانی یافت در دریای رحمت فلک معنا را |
همه غرقیم در بحر ولا، فضل ربوبیّت |
که بتواند کند حل مشکل و رمز معمّا را |
برو در محضر امّ الائمّه حضرت زهرا |
بیابی بحر علم و کان حکمت، سرّ عظمی را |
ظهور انبیا باشد برای خلقت زهرا |
به شأنش کرده نازل کوثر و انّا فتحنا را |
چراغی را که روشن کرده حق اندر بساط قرب |
که بتواند کند خاموش آن نور مجلّا را |
اگر اشیاء عالم، خلق مافیها شود دیده |
نه بتواند ببیند چهره و سیمای زهرا را |
مگر هر کس که آدم شد تواند دید زهرا را |
نه بتواند ببیند وجه باقی شمس بطحا را |
ز یک نقطه ز فوق «فاء» و تحت «باء» بسم الله |
هدایت می نماید خلق کون حق تعالی را |
بود عاشق هما بر آفتاب و سایبان دارد |
شود مات و نبیند آفتاب روی بیضا را |
اگر نشناختی یک عمر خاتون قیامت کیست |
بشوی از دفتر عشّاق اسم نامسمّی را |
اگر رهبر نباشد فاطمه بر خلق مافیها |
که یابد در تجلّا مبدأ وحی توانا را |
درون بطن هر ذرّه، بود خود ظاهر و پنهان |
که اثبات الهیّت کند تقدیس مولا را |
اگر خواهی شوی از آفتاب روز حشر ایمن |
بخوان سبع المثانی و بگو تسبیح زهرا را |
تو گر «قطره» بهشت عدن و جنّات اللقا خواهی |
بکش چون سرمه بر دیده غبار پای زهرا را |
ای شاهد یکتائی عالم به کجائی |
نامد به سر این غیبت و ایامِ جدائی |
ای سرّ خدائی ز پس پرده در آئی |
از چهره نقاب افکنی و رخ بنمائی |
از غمزۀ دل پیر و جوان را بربائی |
|
عشاق سر کوی تو در راز و نیازند |
در آتش عشقت همه در سوز و گدازند |
با کجروی چرخ ستمپیشه چه سازند |
با محنت و درد و غم ایام بسازند |
تا آن که تو از پردۀ غیبت به در آئی |
|
از مشرق جان سرزده خورشید جمالت |
افتاده در آئینۀ دل عکس مثالت |
گسترده به هر مملکتی خان نوالت |
هر لحظه رباید دل ما را خط و خالت |
تو روح روانی ز چه از جسم جدائی |
|
ابروی تو محراب نماز دل عشاق |
عشاق به خال لب میگون تو مشتاق |
در صبح و مسا نور جمالت کند اشراق |
وصف صفت ذات تو پیچیده در آفاق |
در مسجد و محراب سزاوار سنائی |
|
ای حجت حق خسرو دین کعبۀ مقصود |
ای وارث علم نبوی احمد و محمود |
آدم ز تو مسجود شده در شب موعود |
دست من و دامان تو ای شاهد و مشهود |
هنگام نمازم تو سحر قبله نمائی |
|
ای آئینۀ چهره نمای رخ خلاق |
ذات تو به عز و شرف و رتبه بود طاق |
ما خیل گدائیم و توئی قاسم الارزاق |
از خرمن حسنت بنما دانهای انفاق |
از چیست نهان از نظر و دیدۀ مائی |
|
جمعات قبایل همه در فکر تو باشند |
عاشق به لب لعل و رخ مهر تو باشند |
ارواح عوالم همه در ذکر تو باشند |
چون یوسف دلباخته از مصر تو باشند |
تا آن که تو از مصر بقا رخ بنمائی |
|
اسکندر دلها ز پی آب بقا شد |
او آب بقا یافت ولی محو لقا شد |
خضر ره موسی به ره طور منا شد |
در ظل قد و قامت تو شاه گدا شد |
بر زخم دل قطرۀ این بحر دوائی |