در مدح مولی الکونین حضرت امیر علیه السلام 2

ای دلبری که در دل و جانست منزلت	کی می‌رسد کسی به تو در قدر و منزلت
صاحب لوا و تاج و خدم تخت معدلت	باید بهر امور کنم از تو مصلحت
چون مکمن علوم خداوند عالمی فرمانده‌ی زمین و زمان و قلب خاتمی
ای خانه زاد خانه‌ی خلاق ذوالکرم	تا در حرم قدم زدی ای باسط النـّعم
از یمن مقدم تو شده خانه محترم	بخشنده‌ی ثواب و گنه دافع النـّـقم
مسجود و جلوه گر شده این قصر پر فتوح معراج عاشقان شده این شهر پر فتوح
یا ر و معین روح و روان محمّدی	مشکات قصر سرمد و محمود احمدی
در علم و حلم و منطق و دانش مجرّدی	در بندگی و بنده نوازی مؤیـدّی
چون تو کتاب ناطق و اسماء اعظمی افضل ز انبیاء عظام و مکـَّرمی
بشنیدم از مروّج دین مبدأ کمال	بعد از طواف کعبه به صد عزّت و جلال
آمد چو در غدیر خم آن کبریا خصال	آن مظهر عوالم کون صبح بی زوال
آیه رسید و پرچم نصرت به کف گرفت کشّاف راز دست شه لو کشف گرفت
سلطان عشق کرد تهی پای از رکاب	از مصدر جلالت حق آمد این خطاب
ای مـُنزل کتاب مبین مالکُ الرّقاب	بنشان به روی تخت ولایت تو بوتراب
بر گو به خاص و عام که عید غدیر شد امروز بوتراب وصِیّ و امیر شد
از ذات اقدس فیاض لا مکان	آراست منبری شه اقلیم عزّ و شأن
شد بر سریر منبر و گفتا به انس و جان	باشد علی امام مبین کشتی امان
باید شما به کشتی این بحر جان شوید تا از بلا و فتنه و غم در امان شوید
چون رهنما و افضل و اعلی علی بود	قبله نمای قبلۀ دل‌ها علی بود
کشـّاف سـّر مخفی و پیدا علی بود	میزان و عدل و عالی و اعلی علی بود
آنجا که گفت کیست خدا غیر من خدا او در جواب گفت که قالوا بلی بلی
نتوان ز رمز ولایت شوی گواه	هر لحظه­ای بری به سریع­الرضا پناه
تا رهبری شوی به در دولت اله	گوید خدیو خادم آن قصر و بارگاه
عالم نبود و عالم اکوان و مهر و ماه در غیبت و شهود علی بود پادشاه
ا زهر طرف به هر طرفی می‌رسد به گوش	تقدیس قدسیان و ثنا خوانی و سروش
از نغمه هزارِ چمن، بانگ نوش نوش	برده زکف قرار، ز دل صبر و تاب و هوش
عید سعید و طالع مسعود و خرّمی نـِه بر جراحت دلت، از باده مرهمی
شد موسم ترانه و ساقی کنار جو	رطل گران و خم و قدح باده و صبو
با ساکنان میکده حوران بذله گو	ما افکنیم رحل اقامت کنار جو
نشو و نما کنیم در آن ساحت چمن با یار دلستان و خدیوان انجمن
سرخوش به سیر باغ و تماشای بوستان	با دوستان شویم چو سروی روان، روان
از جویبار چشمه روان چشمه‌ی روان	بلبل به شاخه‌ی سمنی کرده آشیان
گوید مدیح تو با تو صد زبان هَزار گاهی به گرد غنچۀ گل،‌ گه به شاخسار
گل گشت و باغ و سیر و صفا، ساحت چمن	خـَم خـَم فکنده بر سر خـم طـِّره نسترن
بر پیشگاه قصر جلال شه زَمـَن	بر تخت نازه کرده مکان ماه انجمن
از هر طرف به هر طرفی صف زده ملک از صحن فرش تا به سماوات نـُه فلک
در عیش و در نشاط فرحناک و سرخوشیم	ا ز شوق همچو عود و سمند در آتشیم
مست از می غرور نباشیم و ما هشیم	چون از می ولای علی مست و سرخوشیم
در هر دو کون شاه ولایت علی بود بر کائنات شمع هدایت علی بود
گر ثابتی به دوستی آل مصطفی	باید ز نیک و بد نکنی یک جوی خطا
شیطان که بود حامد در گاه کبریا	از یک خطا به دام بلا گشت مبتلا
چندین خطا کنیم و شب و روز غافلیم نه بنده‌ی شریعت و نه پیر کاملیم
هر کس که بست عهد وفا را به شاه عشق	تا روز رستخیز بود در پناه عشق
هر کس شکست عهد وفا را به شاه عشق	شد پایمال سـمّ ستور سپاه عشق
با دست خود خدا به کتاب مبین نوشت بغض علی جهنم و حبّ علی بهشت
هرکس ولایت آن شه قبول کرد	مسرور قلب خاتم و جان بتول کرد
اف برکسی که عهد علی را نکول کرد	او دشمنی به خالق و آل رسول کرد
از کبر و کینه خـِرمن عهدش به باد رفت در چاه ویل همره آل زیاد رفت
آثار معنوی زمعانی به برگ و بار	باشد پدید از اثر کلک دست یار
ثبت است بر جراید اوراق و سبزه زار	تقدیس عاشقان و لب لعل میگسار
برنامه‌ی حیات به دست علی بود مفتاح مشکلات به دست علی بود
ای «قطره» تا به کی زپی این و آن شوی	ترسم دچار زلف کمان ابروان شوی
خواهی چو پیر از می وحدت جوان شوی	باید که خاک درگه پیر مغان شوی
چون چشم و دست ما به در خانه‌ی علیست باب نجات خانه و کاشانه‌ی علیست
ای آن که از نظر تو نهانی و رهبری	کار تو هست دلبری و بنده پروری
چــِبوَد اگر چو مهر کنی ذرّه پروری	چون کار آفتاب بود ذرّه پروری
گر در سپهر دل نبود جای ماه و مهر در یک سپهر کرده تجلـّی دو ماه و مهر

در مدح مولی الکونین حضرت امیر علیه السلام 1

ضیاء مردم بصر روان مصطفی تویی	کنوز علم و فضل جود، رموز انمـّا تویی
تو خسرو مشیـّـتی، علی لافتی تویی	خدای لامکان نه ای،‌ ولی خدا نما تویی
معین انبیا تویی چه در عیان، چه در خفا
سزای مدحت و ثنا، علی بود علی بود	سراج بزم انبیا، علی بود علی بود
امام حی و مقتدا، علی بود علی بود	حیات‌بخش ما سوی، علی بود علی بود
چه در قـِدم چه در عدم چه در فنا چه در بقا
رموز علم شاه عشق به پـَرده مانده در حجاب	نشد که از خفا شود عیان جمال بوتراب
چو ماهیان بحر، ما در آب و جستجوی آب	چرا که غافلیم ما ز آب و نور آفتاب
که مانده در حجاب غیب رموز رمز هل أتی
ظهور دین احمد از کفایت علی بود	رموز هر کتاب فضل روایت علی بود
حدیث عشق و عاشقی ولایت علی بود	بهشت و جَنـَّة الـِّـلقا هدایت علی بود
به امر او بود قدر، به دست او بود قضا
به کف گرفته بوتراب چو جان به خانه شه روان	به خانه‌ی رسول برد مه سما شه زمان
روان عالم وجود شد از قفای او روان	رسول کبریا چو دید رخ امام انس و جان
گرفته همچو جان به بر نبی روان ماسوی
علی چو دیده باز کرد به روی خسرو حجاز	دو لعل غنچه باز کرد سلیل بارگاه راز
به غمزه کشف راز کرد مه سپهر دلنواز	دو لعل بسته باز کرد چو غنچه کرد کشف راز
بگفت با علی نبی حدیث شمس و الضحی
ز علم کان و ما یکون علی علی بود گواه	ز یا و سین و کاف و نون علی علی بود گواه
از این سپهر واژگون علی علی بود گواه	ز بحر قطره‌ی عیون علی علی بود گواه
ز حرف لا دگر مگو شریک نیست بهر لا
ای شاه ملک جان که چو تو نیست دلبری	هرکس نداد دل به تو ز او گشت دل بری
نبود دلی که از تو دل آرا بود بری	بر گمرهان وادی حیرت تو رهبری
در هر دو کون پادشه ملک جان تویی

عید غدیر

شفق صبح سعادت زده از مشرق جان	سایه گستر شده در قائمه‌ی ملک روان
مطلع دایره‌ی قطب فضای امکان	مرغ لاهوتی عنقای روان در طیران
طوف کاخ حرم قرب قدیم الاحسان
گر شود باز پر مرغ حیات بشری	سیر آفاق کند با پر خیر البشری
گه برون آورد از محور خورشید سری	گاه در پرده نهان گاه کند جلوه‌گری
حیرت انگیز بود در نظر خلق جهان
آن امانت که خدا در کف آدم بسپرد	به کف ختم رسل خاتم عالم بسپرد
خاتم نقشه‌ی خاتم که به خاتم بسپرد	علم حق حب علی بود به خاتم بسپرد
تا به دریای حقیقت فکند لنگر جان
خاتم وحی و ندا گشت روان سوی حرم	با روان­های روان پیر و جوان خیل خدم
رفت در خانه‌ی مقصود خدا فخر امم	با خداوند حرم شه زده در خانه قدم
در سریر حرم ملک امان کرد مکان
پرده از آینۀ ســرّ هویّت برداشت	توشه از خرمن حسن احدیّت برداشت
عـَلـَم نصرُ من اللهِ مشیـَّت برداشت	با علی سکّه‌ی نام ازلیّت برداشت
جز نبی کیست کند شرح حقیقت عنوان
بعد حج مظهر جود و کرم ربّ جلی	بود با خیل قدم نور سماوات علی
حرم کعبه‌ی ذات ازلی لم یزلی	سایه‌ی لطف فکنده به سر هر مللی
به غدیر آمده با عدل و صراط و میزان
تا نبی کرد در آن صحنه نزول اجلال	جبرئیل آمده شد پرده‌ی غیب متعال
به کفش جام و قدح بود زمی مالامال	بود در جام می حبّ علی احمد و آل
هر که یک جرعه خورد می­گذرد از سر و جان
مُنزِل وحی که با لوح قوانین آمد	مژده‌ی نصب ولایت بر یاسین آمد
بهر اثبات ولی مجری آمین آمد	که زحق آیه‌ی اکملت لکم دین آمد
شده پاینده قوانین خداوند جهان
منبری ساخت زده طعنه به عرش و نه طاق	روز عید است که در کون ندارد مصداق
رفت در عرشه اورنگ رسول خلاق	بود در لوح خداوند مبین این میثاق
این ندا آمده از مبدأ وحی سبحان
دست بر دست علی خسرو لولاک بده	خلق را بهر عطا گوهر ادارک بده
شرح این مسئله با شوق و فرحناک بده	مژده بر جنّ و ملک خلق نـُه افلاک بده
مرتضی را تو به اورنگ ولایت بنشان
شاه اقلیم ولا دست علی را بگرفت	شه کونین نبی دست ولی را بگرفت
پس در آغوش روان ازلی را بگرفت	آن رسول مدنی دست علی را بگرفت
سـرّ توحید خداوند جهان داد نشان
پس رسول مدنی گفت به اصحاب کبار	وه چه خوش سبزه و صحرا بود و فصل بهار
گفت با ساقی میخانه می وصل بیار	از رخ آئینۀ دل بزدا زنگ و غبار
که در آئینه فتد عکس جمال جانان
حکمفرمای قضا، امر قدر بود علی	شفق مشرق هر صبح و سحر بود علی
منشی وحی در آن عالم ذر بود علی	حاصل کشته پُر نور بصر بود علی
زعلی یافت شرف بر همه عالم انسان
تو چه دانی که علی کیست کجا منزل اوست	شب معراج به معراج لقا محفل اوست
آنچه در کِشته و برداشت ثمر حاصل اوست	به خدا خلقت هر شیعه زآب و گل اوست
که زآب و گل او خلق شده کون و مکان
گفت با خلق در آن صحنه رسول ثقلین	که علی بر همه مولا بود و نور دو عین
بعد من والی و الا و امام کونین	ز ازل تا به ابد هست شفیع دارین
این حقیقت بظهور آمده در کعبه عیان
نور اللـهُ صمد جلوه زهر روزن شد	صحنه‌ی دهر زخورشید ولا گلشن شد
چشم مخلوق از این شمع هدا روشن شد	آنچه در خـُمِّ ولا بود در آن مکمن شد
ریخت ساقی قدح شهد ولا در پیمان
جز علی در همه عالم اسد اللهی نیست	جز در لطف علی ملجأ و درگاهی نیست
در سماوات عـُلی مهر و مه و ماهی نیست	غیر راه علی و آل دگر راهی نیست
این صراط است که تفسیر شده در قرآن
اندر این کون و مکان من به علی می‌نازم	نزد مخلوق جهان من به علی می‌نازم
به علی ازلی من به علی می‌نازم	به علی حق علی من به علی می‌نازم
قطره شد غرق به دریای علیِّ عمران

غدیریه

ای ذات تو مرآت جمال احدیّت	ای علم تو از مبدأ غیب صمدیّت
ای نور تو مشکات حریم ازلیّت	ای مشی تو سرمشق علوم ابدیّت
تو صاحب ملکی و نماینده‌ی جانان	تو غائب غیبی و پناهنده‌ی امکان
هر لوح و قلم نقش نگارنده تو باشی	هم اوّل و هم آخر و آینده تو باشی
در ارض و سما مهر فروزنده تو باشی	فیّاض ازل ظلّ خدا بنده تو باشی
د ر کفـّه‌ی کفّ تو بود جان عوالم	در قبضه‌ی قبض تو بود جان عوالم
نور تو سراج حرم لم یزلی بود	آن مشی قدم نور سراج ازلی بود
در خیمه‌ی اجلال خداوند علی بود	این کیست بگو گفت که منهاج علی بود
یابنده و آینده و گوینده تویی تو	دارنده نماینده پناهنده تویی تو
ای حکمت تو حکمت اوراق عوالم	ای شوکت تو شوکت اشراق عوالم
ای قدرت تو قدرت خلّاق عوالم	ای صولت تو صولت آفاق عوالم
این بس که تویی ظلّ خدا جان محمـّد	وصف تو خدا گفت به قرآن محمـّد
حق خواست که از رخ فکند پرده‌ی پندار	تا سرّ هویّت شود از پرده پدیدار
بودند یکی روح علی احمد مختار	آیینه شده فاطمه در هر دو پدیدار
در آینه‌ی ذات ببین روی خدا را	روی علی و آینه‌ی قبله نما را
سیمرغ دل قاف قدم گفت به امکان	شد فتح و ظفر آمده این م‍ژده زجانان
زد تکیه به اورنگ ولایت شه خوبان	ساقی قدم ریخت می وصل به پیمان
این می ز خـُم میکده‌ی جام اَلـست است	زاین می همه آفاق جهان سرخوش و مست است
با تاج و نشان چتر و لوا آمده خاتم	جبریل به کاخ احدیّت زده پرچم
ا زبهر وجود ولی عالم و آدم	با دست ولایت زده او سکه به خاتم
با زائر بیت الحرم یار روان شد	ارواح امم خیل ملائک نگران شد
از مکّه برون آمده حلّال مسائل	در مملکت دل شده با میر سلاسل
پس طی منازل شده با یاد شه دل	د رخمّ غدیر آمده با شمع شمایل
از نزد خدا پیک خدای ازل آمد	از پرده برون سرّ شه لم یزل آمد
در کعبه‌ی مقصود برو وقت تماشاست	هنگام ظهور جلوات رخ مولاست
بی پرده جمال علی اعالی علاست	ساقی قدح دردکشان حرم آنجاست
عشّاق همه مست می کوثر رضوان	سرمست در آن میکده با مظهر جانان
پس آیه‌ی اکملت لکم دینکم از حق	نازل شده بر ختم رسل والی مطلق
کن نصب ولایت شه اقلیم محقق	با خلق بگو هست علی سـرّ هوالحق
من بر همه مولا و علی از همه اولاست	از بعد من این والی حق بر همه مولاست
سلطان سریر حرم حُـجّت اکبــر	فرمود به حجّاج حرم زاکبر و اصغر
اسرار نهان گشت از آن پرده مصوّر	تقدیر قضا امر قدر گشت مقرّر
بی پرده بگویم خبر ربّک الاعلی	تا فاش شود سـرّ خداوند توانا
آراست نبی منبری از امر خداوند	پس بر شجر گلشن آئین زده پیوند
نخل ستم و کفر از آن مزرعه برکند	مخلوق جهان گشت از این واقعه خرسند
بگرفت چو بازوی علی ختم پیمبر	با دست ید الهی آن حجت اکبر
فرمود نبی از طرف خالق سبحان	در شأن علی آمده این آیه‌ی رحمان
تکمیل شده دین خدا ختم رسولان	این والی حق است وبود ناطق قرآن
این باب علوم نبوی کنز علوم است	میزان و صراط علوی رسم رسوم است
آن کس علم افراشته بر بام بنایت	از شوق زند بوسه به خاک کف پایت
ای جان جهان همه کونین فدایت	راضی به رضای تو بود ذات خدایت
بر خال و خط طاق دو ابروی تو سوگند	غم رفت گه شادی و دل‌ها همه خرسند
آن خانه که در بسته خدا داد به حیدر	در خانه خدا بود و علی ساقی کوثر
از بهر کسی کی شود این رتبه میسر	شد سجده گه خلق جهان کهتر و مهتر
آرامگه امن و امان بیت حرام است	این بیت حرام است که قائم به قیام است
پیمان همه بستند بر آن مظهر خلّاق	افسرده شده خائن و خرسند شد عشّاق
بر حیدر کرّار خدا خالق ارزاق	این زمزمه پیچیده به افلاک نــُه آفاق
بگذشت شب تیره و شد روز مباهات	از «قطره» و دریا همه در ذکر و مناجات

در مناقب آل عبا علیهم السلام

اگر حب علی در سینه داری	به غیب کبریا گنجینه داری
غنی باشی در این عالم از آن رو	طلسم گنج را در سینه داری
اگر خواهی ببینی روی حق را	بسان مرتضی آئینه داری
شوی گر خاک پای کوی زهرا	که صد جبریل در کابینه داری
حسن حِـصن حَصین و صاحب حُسن	زکاتم ده که رخ در سیمینه داری
در این دریای طوفان بلا خیز	چو ثار اللهِ حق سفـّینه داری
تمنّا می نکن از کس زر و سیم	تو گوهر آفرین دفـّینه داری
مکانت می‌شود در قعر نیران	اگر با آل احمد کینه داری
بیا «قطره» وجود چارده بین	که وصل و شب آدینه داری